آرت نیوز پرس: یکی از فیلم‌های برگزیده بخش اصلی جشنوارۀ کن که از بخت بسیار برای کسب نخل طلائی و نیز دوربین طلائی برخوردار است، فیلم «آتلانتیک» ساختۀ کارگردان فرانسوی – سنگالی «ماتی دیوپ» است. این فیلم بر بستر عشقی سوزان میان یک زن و مرد جوانِ سنگالی، فاجعۀ جوانانی را بر پرده آورده است که برای فرار از فقر و کسب زندگی بهتر از کشورهای خود در افریقا به دریا می‌زنند تا خود را به اروپا برسانند. آنچه این فیلم را موردتوجه قرار داده، روایت خیال آور و شبح‌وار پدیده‌ای فاجعه‌آمیز است.
«آتلانتیک» داستان یک عشق، یک فاجعۀ انسانی و سیاسی، مناظری رویاروی و به‌ویژه ماجرایی باورنکردنی و در همان حال روزمره است. ماجرایی که بر اساس زندگی شمار بسیاری از کسانی که در دریا، دریای مدیترانه ناپدیدشده و کسانی که از ضربات امواج کمرشکن آن جان سالم بدر برده‌اند، پدید آمده است. این نخستین بار در تاریخ ٧٢ سالۀ این جشنوارۀ است که فیلم یک کارگردان زن سیاه‌پوست در بخش اصلی به نمایش و رقابت درمی‌آید.
«آدا»، بازیگر اصلی فیلم، دختر جوان و کشیده قامتی است که هرچند وعدۀ پیمان او را به فرزند خانواده‌ای مرفه داده‌اند، اما او پنهانی با سلیمان دیدار و عاشقی دارد. سلیمان کارگری است که با بسیاری دیگر در کار ساختمان برجی در کنار دریا است، اما سه ماه است که همچون دیگران دستمزد خود را دریافت نکرده است.
ماتی دیوپ این‌گونه شکاف طبقاتیِ در داکار، پایتخت سنگال و شاید به‌صورت کلی‌تر در این بخش از جهان را یادآوری می‌کند و نشان می‌دهد چگونه درحالی‌که شماری مردمان ثروتمند خود را برای سکونت در بنائی مدرن آماده می‌کنند، آنانی که همان بنا را برپا می‌کنند از دستمزد خود محروم می‌مانند و هیچ‌کس به آنان نمی‌گوید کی دستمزد آن‌ها پرداخت خواهد شد. در همین ایام است که سلیمان و دوازده تن دیگر با نشستن بر قایق کوچکی تن به دریا می‌زنند تا خود را به اسپانیا برسانند. هنوز چیزی نگذشته است که خبر واژگون شدن قایق آن‌ها به «آدا» می‌رسد؛ اما هر شب با غروب آفتاب، پدیده‌های اعجاب‌انگیز سر برمی‌آورد و «آدا» معشوق خود یا شبح او را گرد خانه خود می‌بیند و همین بر فیلم رنگ و آهنگِ رؤیا و خیال می‌زند.
«آتلانتیک» واقعیت تلخ زندگی را در بستر نابرابری‌های توسعۀ پس از استعمار زدگی بازمی‌نماید.
