اخبار هنری : همه می‌دانند که سال‌های نوجوانی پر از خطر هستند. در کنار مشکلات معمول فشار همسالان، رشد روابط جنسی، عملکرد تحصیلی و تصویر بدنی، جوانان امروزی باید با خطرات کنونی تیراندازی به مدرسه و بیماری کرونا سروکار داشته باشند. و در فیلم ترسناک کمدی جدید برایان دافیلد (Brian Duffield)، باید با موجی از انفجارهای خودجوش مقابله کنند. در نقد و بررسی فیلم Spontaneous «خودجوش» با ما همراه باشید …
این زمینه اصلی داستان Spontaneous است که براساس رمان نوجوانانه نوشته آرون استارمر (Aaron Starmer) سال ۲۰۱۶ ساخته شده است. این فیلم یک داستان بلوغی و یک داستان عاشقانه است که با این واقعیت پیچیده می‌شود که شخصیت‌های اصلی جذابش، با بازی عالی کاترین لانگفورد (Katherine Langford) و چارلی پلامر (Charlie Plummer) ممکن است هر لحظه منفجر شوند. فکر می‌کردید فقط خودتان در دبیرستان مشکلاتی داشتید؟
لانگفورد که همگی او را به خاطر بازی در سریال ۱۳Reasons Why «سیزده دلیل برای اینکه» می‌شناسیم، نقش شخصیت اصلی یعنی مارای نوجوان را بازی می‌کند، دختری سرزنده و بامزه که این گونه داستان‌ها معمولا پیرامون او جریان دارند. به نظر می‌رسد مارا زندگی خوب و خوشی دارد، از جمله والدین دوست داشتنی (Piper Perabo، Rob Huebel) و دوست صمیمی‌اش تس (Hayley Law) که از دوران کودکی بهترین دوستش بوده است. اما زندگی او وقتی دگرگون می‌شود که همکلاسی‌هایش به طور مرموزی شروع به منفجر کردن می‌کنند، و بدن آن‌ها به تکه‌های خون‌آلود تبدیل می‌شود، در حالی که لباس‌هایشان دست‌نخورده باقی مانده است.
با این حال، این وضعیت آخرالزمانی یک جنبه خوب هم دارد. مارا رابطه‌ای با همکلاسی‌اش دیلن (پلامر) شروع می‌کند، که وقتی فهمیده هر لحظه ممکن است زندگی‌اش پایان یابد، در یک سری پیام علاقه‌اش به مارا را به او اعتراف می‌کند. رابطه عاشقانه بعدی بین این دو شخصیت غیرعادی اما دوست‌داشتنی به قلب تپنده فیلم تبدیل می‌شود، که وقتی تعداد افرادی که منفجر می‌شوند افزایش می‌یابد، حال و هوایی تاریک و هجویه‌آمیز به خود می‌گیرد.
دانشمندان و ماموران اطلاعاتی دولتی به طور اجتناب‌ناپذیری وارد ماجرا می‌شوند، که این فرصتی در اختیار مارا و دیلن در قرنطینه به وجود می‌آورد تا با فیلم E.T شوخی کنند که باعث می‌شود از خنده روده بر شوند. این تنها اشاره نوستالژیک برای این دهه نیست، چون این عشاق جوان در بخشی از فیلم در یک مهمانی رقص با تم دهه ۸۰ حضور دارند.
این فیلم ثابت می‌کند که چیزی بیشتر از یک داستان کمدی ترسناک نوجوانانه دیگر است، جایی که داستان در بخش سوم فیلم لحن تاریکی به خود می‌گیرد. این تغییر با زرشکی شدن صفحه به تصویر کشیده می‌شود، که در ابتدا به نظر می‌آید یک نقص فنی رخ داده تا اینکه بالاخره متوجه می‌شویم واقعا چه اتفاقی افتاده است. در این نقطه است که Spontaneous به نمایش احساسی از دست دادن دیگران و نوعی ناامیدی تبدیل می‌شود که اغلب در بین جوانان منجر به برون‌ریزی و روی آوردن آن‌ها به مواد مخدر یا الکل می‌شود.
دافیلد که اولین کارگردانی خودش را تجربه کرده، ماهرانه این تغییر لحن‌های پیچیده را مدیریت می‌کند و حتی وقتی که در حال خندیدن هستیم ممکن است ما را غافلگیر کند. ما همچنین به لطف دیالوگ‌های هوشمندانه و درخشان و دو بازیگر اصلی که طبیعت‌گرایی قابل‌باور و جذابی را به نمایش می‌گذارند، کاملا مجذوب سرنوشت شخصیت‌های اصلی می‌شویم.
Spontaneous گاهی اوقات با لحظات قابل پیش‌بینی این ژانر شوخی می‌کند، مانند زمانی که مارا روایتی طعنه‌آمیز را با نگاه مستقیم به دوربین ارائه می‌دهد. اما حتی آن‌ها هم خیلی خوب اداره شده‌اند، مانند یک سکانس فانتزی که در آن او تصور می‌کند به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا سوگند یاد کرده و فرصتی برای ارائه یک سخنرانی بی‌ادبانه به دونالد ترامپ به دست آورده است. پس از این همه کشتاری که تماشا کرده‌ایم، این سکانس واقعا حال آدم را خوب می‌کند.
