اخبار هنری : رنگ سیاه نوستالژی ـ در مصاحبه با اِروه گیبِر (1955–1991) ـ ترجمه صالح نجفی ـ منتشرشده در لوموند ـ دوازدهم مه 1983.
ــ می‌توانیم احساس‌های خود را دربارۀ جهان اطراف‌مان یا با شعر بیان کنیم یا با توصیف. من ترجیح می‌دهم احساس خود را از طریق استعاره‌ها بیان کنم. روی این نکته تأکید می‌کنم: از طریق استعاره‌ها، نه نمادها. نماد معنایی قطعی درون خود دارد، یک فرمول فکری معین، ولی استعاره یک ایماژ یا صورت خیال است، صورتی دارای همان ویژگی‌های تمایزآفرینِ جهانی که استعاره بازش می‌نمایاند. معنای تصویر یا صورت خیال — بر خلاف نماد — نامعین است، معلوم نیست. نمی‌توان دربارۀ جهان نامتناهی با استفاده از افزارهایی سخن گفت که قطعی و محدود و متناهی‌اند. می‌توانیم فرمولِ شکل‌دهنده به یک نماد را تجزیه‌وتحلیل کنیم، اما استعاره وجودی خودکفا دارد، مونومیال است، یعنی خصلت اُحادی دارد، به عبارتی تک‌جمله‌ای در ریاضیات می‌ماند. هر تلاشی برای لمس‌کردن آن باعثِ از هم‌گسیختنش می‌شود.
