اخبار هنری :
بازیگران سینما، مانند همه مردم حق دارند، بابت کاری که انجام می دهند دستمزدی متناسب با کار خود دریافت کنند. این رسمی است مرسوم که در همه جهان اعمال می شود. با توجه به توانایی بازیگران، سابقه، زمان تولید و نقشی که در پروژه دارند، میزان عایدی آنان مشخص شده و در قراردادی که دارای بندهای مختلف است ثبت می شود.
در کشورهای صاحب سینما، همه چیز بر مبنای سیستم حاکم بر آن سینما تعیین می شود. همه آنانی که در این عرصه فعالیت می کنند، تابع آن سیستم هستند. برای همین همه چیز بر مدار قانون می چرخد. دستمزد بازیگران نیز در این چارچوب تعریف می شود، چه بازیگرانی که دستمزد بالایی دارند و چه آنانی که در رده پایین تر قرار می گیرند، مجبور هستند به سیستم حاکم بر سینمای آن کشور گردن بنهند.
در کشورهایی که سیستم خاصی بر سینمای آنها حاکم نیست، همواره مشکلاتی وجود دارد، مشکلاتی که سینمای آن کشورها را عقب نگه داشته است. در کشور ما نیز قانونی فراگیر و منسجم در سینما وجود ندارد، برای همین دائم درگیر معضلات است، معضلاتی که نه تنها آن را از سینمای روز جهان عقب نگه داشته، بلکه رو به نابودی می برد. متاسفانه به خاطر نداشتن قانونی مدون و مصوب در سینمای ایران، همه چیز با تغییر مدیران دچار دگرگونی می شود. به همین دلیل هر کسی یا سازمانی به خودش جرات می دهد تا در این عرصه یکه تازی کند. نبود سندیکای خصوصی و فراگیر، یکی دیگر از معضلات سینمای ماست. خانه سینما، چون از روز اول بر شانه های دولت سوار شده، نه تنها نتوانسته سیستمی بر سینمای کشور حاکم کند، بلکه خود به یکی از بزرگ ترین معضلات و مشکلات سینمای ایران مبدل شده است، زیرا درگیری های برون گروهی و درون گروهی همواره بر جو آن حاکم بوده است. اکثر آنانی که عضو خانه سینما شده اند، به خصوص اقشار ضعیف تر، هرگز نفع خاصی از آن نبرده اند. هرج و مرجی که بر سینمای کشور حاکم شده، فضایی به وجود آورده که برخی از بازیگران، خود را حاکم بی چون و چرای سینمای ایران بدانند و برای بازی در فیلم ها، حتی پروژه هایی که بودجه تولید آن پایین است دستمزدهای نجومی طلب کنند! مطمئناً اگر قانون و سیستمی بر فضای سینمای کشور حاکم بود، هرگز بازیگری به خود حق نمی داد تا این چنین یکه تازی کند. این گروه از بازیگران بدانند که هرگز نباید خود را با بازیگران هالیوودی یا دیگر سینماهای مطرح دنیا مقایسه کنند، زیرا نه توانایی های آنان را دارند و نه منش قانون پذیری شان را. آنان دستمزدی در چارچوب قانون و جو اقتصادی که بر سینمای کشورشان حاکم است طلب می کنند.مختار هستند آنچه به آنان پیشنهاد شده را قبول یا رد کنند. در ثانی، مالیات سنگینی که بر دستمزد آنان بسته می شود، اصلا با کشور ما قابل مقایسه نیست. کدام بازیگر ایرانی ۶۰، ۴۰، ۲۰ یا حتی یک درصد از دستمزد خود را به عنوان مالیات پرداخته است؟! بازیگری که برای چند روز بازی پول کلانی طلب می کند، بر مبنای کدام اصل چنین درخواستی کرده است؟ آیا این بازیگر و دیگرانی که مانند وی فکر می کنند، تعهدی کتبی و محضری می دهند که فیلم مورد نظر با بازی آنان فروش بالایی در گیشه داشته باشد؟ آیا حاضرند در صورت شکست فیلم در گیشه ضرر تهیه کننده و سینمادار را جبران کنند؟ اگر بازیگری توانست چنین تعهدی بدهد، حق دارد هر دستمزدی که می خواهد طلب کند، در غیر این صورت باید عاقلانه بیندیشد و دستمزدی معقول درخواست کند. وضعیت گیشه در سینمای ما اسفناک است، به جز تعدادی فیلم معدود ، بقیه حتی نتوانسته و نمی توانند تمام بودجه خود و یا حتی نیمی از آن را به دست آورند. با این اوضاع، آیا طلب دستمزدهای نجومی از طرف بازیگران عاقلانه به نظر می رسد؟هیچ بازیگری نمی تواند ادعا کند با حضور او فیلم پرفروش خواهد شد، زیرا بازیگران پرادعایی در فیلم هایی بازی کرده اند که آن فیلم ها در گیشه با شکست سنگین مواجه شده اند. نمونه های آن در جهان کم نیست. سینمای هالیوود با توجه به سیستم حاکم بر آن، ظرفیت آن را دارد به بازیگری مطابق قانون و با توجه به ویژگی هایش دستمزد بیشتری از بقیه بدهد. آیا سینمای ما چنین ظرفیتی را دارد؟ اگر درست بنگریم، سینمای ما ورشکسته است، از چنین سینمایی درخواست دستمزد کلان داشتن اصلا عادلانه نیست. دستمزد نجومی بازیگران در ایران، سوالی است بزرگ که همچنان بی پاسخ!
سیدرضااورنگ
