اخبار هنری : تلویزیون ایران پیش از انقلاب،مجریانی داشت که از هفت خوان آزمون و آموزش گذشته بودند،برای همین وقتی مقابل دوربین ظاهر شدند،نه تنها دارای توانایی بودند،بلکه از ادب ویژه ای نیز برخوردار بودند.آنان تعلیم یافته استادان و ادیبان فرهیخته ای بودند که هرگز در کار خویش کم فروشی نکرده و تنها فکرشان تربیت مجریانی توانا و با کلاس بود.
یکی از این مجریان توانا،با ادب و با کلاس، بی شک دلارام کشمیری بود که اجرایش از گذشته تا کنون با هیچ مجری دیگری قابل قیاس نبوده و نیست.وی با طمانینه خاصی برنامه ها را اجرا می کرد،به گونه ای که هم مهمان برنامه و هم مخاطبان مجذوب اجرای هنرمندانه اش می شدند.
کشمیری و مجریانی که پرورش یافته استادان فرهیخته بودند،هرگز به مهمانان برنامه و مخاطبان توهین نکرده و شعورشان را به بازی نگرفتند.به یاد نمی آورم و به یاد می آورند مخاطبانی مانند من که پیش از انقلاب بیننده تلویزیون بودیم،کوچک ترین بی ادبی و جلف بازی از این مجریان توانا و با کلاس ندیدیم،چه مرد و چه زن.این مهم نشان دهنده آموزش و پرورش درست آنان توسط استادان کاربلد بود که هم هنر را می شناختند،هم فن اجرا را و هم رگ خواب مخاطب در دست شان بود.
در آن دوران هرکسی را لایق نمی دانستند که مقابل دوربین رفته و با مخاطبان سخن بگوید،همه باید هفت خوان آموزش و تمرین را می گذراندند،حتی آنانی که به زور پارتی وارد این حرفه شده بودند.
دلارام کشمیری،رفتار،گفتار و کردار مناسبی مقابل دوربین داشت که همه را به تحسین وا می داشت.مانند یک مجری حرفه ای سعی می کرد که مخاطب را جذب برنامه کند،نه خودش را.این اصلی مهم در اجراست که پس از انقلاب فراموش شد و فقط عده ای محدود به آن عمل کردند که آنان نیز پرورش یافته همان مکتب بودند.
تعدادی معدود از اخبارگویان و مجریانی که پس از انقلاب اجازه یافتند مقابل دوربین بروند، ادامه دهنده همان راه بودند که آنان را نیز بعد از مدتی از دور خارج کردند.برخی نیز خودشان نتوانستند با موقعیت جدید هماهنگ شوند.
استاد اسماعیل میرفخرایی از مجریان توانا و بی نظیری بود که پس از انقلاب نیز مقابل دوربین رفته و با روشی که بلد بود مخاطبان را همچنان پای گیرنده برنامه های خود نشاند. تلویزیون در حق این استاد بزرگ ظلم کرد و بزرگ ترین ظلم را به خویش روا داشت که از توانایی و تجربه این مرد بزرگ نتوانست بهره بگیرد تا مجریان قدر زیر دست توانای او پرورش یابند.
اکثر قریب به اتفاق مجریان امروز صداوسیما توانایی اجرا نداشته و حتی الفبای این هنر و فن را نمی شناسند.بسیاری ازآنان بدون آزمون و آموزش مقابل دوربین رفته و می روند که نوعی جنایت فرهنگی محسوب می شود.
مجریانی را که تلویزیون، امروز پزشان را می دهد و آنان را «برند» می خواند،از نظر استاندارد جهانی مجری محسوب نمی شوند. یکی از بزرگ ترین ضعف های آنان این است که نمی توانند با متن کار کنند.اکثرا یاد گرفته اند که جلوی دوربین هرچه دل شان می خواهد بگویند تا برنامه را به پایان ببرند،بی آنکه تاثیر گذار باشند و چیزی به مخاطب آموخته باشند.بعد از برنامه هم با غرور می گویند:دیدید یک نفس،به تنهایی و بدون متن برنامه را پیش برده و به پایان رساندم؟!بدا به حال چنین مجریانی و بدتر به حال صداوسیما و مدیرانش که چنین افرادی را مجری می پندارد!
بسیاری از مجریان امروز تلویزیون،نحوه سیر و سلوک با مهمان برنامه و مخاطبان را بلد نیستند،بارها دیده شده که مجریان کارنابلد و مغرور به مهمانان و مخاطبان توهین کرده اند!تعداد این گونه برخوردهای زشت آنچنان زیاد است که نمی شود مکتوب کرد!گاهی حتی به خاطر شدت توهین،مهمان در میان برنامه زنده و مقابل چشم بینندگان با ناراحتی و عصبانیت پلاتو را ترک کرده است!همه دیده اند و شنیده اند و بازگویی آن بی مورد است.بارها نیز به مخاطبان،به خصوص قشر پایین دست کشور توهین کرده اند که واکنش های زیادی را در جامعه برانگیخته است.
ای کاش تلویزیون با امثال استاد اسماعیل میرفخرایی و دلارام کشمیری حرفه ای و از روی لطف برخورد کند و از آنان برای آموزش مجریان بهره بگیرد.مطمئنا این استادان،هم اجرای درست را به مجریان آموزش می دهند و هم ادب برخورد با مخاطب و مهمان را.
دلارام کشمیری سال هاست که در آلمان زندگی می کند. وی با وجود دریافت پیشنهادهای زیاد برای حضور در برنامه های تلویزیونی لس آنجلس، ترجیح داد زندگی ساده و دور از هیاهوی خود را داشته باشد.
دلارام به ندرت در محافل و مجالس ظاهر شده و خلوت خویش را بیشتر می پسندد که از خصوصیات همیشگی اوست.
مدیران صداوسیما می توانند در یک اقدام خوب با دلارام کشمیری و مانند او،تماس گرفته و از آنان بخواهند به عنوان استاد و مشاور دوباره در خانه خود،یعنی تلویزیون حضور پیدا کنند.اگر هم جواب منفی دادند از آنان بابت سال ها تلاش تقدیر کنند.
سیدرضااورنگ
