ریموند دورگنات

اخبار هنری : 

به دنبال بهانه‌ای زیبایی شناسانه ــ ترجمه کامیار محسنین

از نظر توده مردم، سینما مجموعه‌ای از رویاها و کابوس‌هاست، و یا هیچ‌چیز نیست. قسمی دیگر از زندگی است، تجربه‌ای است فارغ از جباریت «فرجام‌های شیطانی کهن»، فارغ از این محدودیت که آدم فقط یک بار زندگی می‌کند.

فیلم‌های محبوب آدم، زندگی‌های او هستند که خود آدم زندگی‌شان نکرده است. امیدها، هراس‌ها و شورهای او. همین چیزها هستند که آینه‌ای جادویی درست می‌کنند، و شکل‌های مبهم‌شان در این آینه از خودهای پنهان آدم و عشق‌های فراموش شده‌اش در هم تنیده شده‌اند. سینما تئاتر ظلم است، سرزمین نوشداروهاست، سرزمین رویایی فاخته افسانه‌هاست، پارناسوس است، همان‌جایی است که شورها هم مثل خدایان باستان همواره جوان هستند و در آستانه شکوفایی. آرزوها اسبان این عالم هستند که گدایان می‌توانند سوار بر آنها تاخت و تاز کنند.

تقطيع‌ها و دیزالوها زمان و فضا را در هم می‌آمیزند. ما در امنیت هم به شکلی ناامن و خطرناک زندگی می‌کنیم. ما همچون خدایان جاودانی باستان به تماشای شخصیت‌هایی سینمایی می‌نشینیم که عمر 90 دقیقه پر از عصبیت خویش را بر پرده‌های سیمین زندگی می‌کنند. این مصونیت ماست که این آزادی را به ما می‌دهد تا در این «دنیای نو» شریک شویم. هنر واقعا هنرمند را جاودانه نمی‌سازد، بلکه سبب می‌شود مخاطب احساس جاودانگی کند.