تاریخ را مردان نوشته اند،به همین دلیل است که زنان در آن حضور کمرنگ تری نسبت به آنان دارند،اما واقعیت این است که اگر زنان نبودند،تاریخی نیز وجود نداشت که مردان آن را به نام خود ثبت کنند.
تمام مردان تاثیر گذاری که نام شان در تاریخ ثبت شده،زاییده و پرورش یافته شیرزنانی هستند که نام شان هیچ گاه در این لوح ثبت نشده و نمی شود.
صفت مردانگی،مختص مردان نیست و نباید آن را به انحصار خود درآورند.خدا و بندگان خدا می دانند که زنانی در عالم جلوه کرده و می کنند که از بسیاری مردان،مردتر بوده و هستند.
کاری به ماده هایی نداریم که نخواستند زن باشند و خودشان را آلت دست نرها کردند،اینان زن نیستند،موجوداتی هستند که حتی فراتر از غریزه حیوانی عمل کرده و می کنند.منظور ما آنانی هستند که زن بودن را فریاد زده و می زنند.
مرد مردان،مولای جهان حضرت علی(ع) نیز در دامان شیرزنی بزرگ شد و راه و رسم مردانگی آموخت.پوریای ولی که شهره خاص و عام است در جوانمردی،دست پرورده دلاور زنی است که نامش در تاریخ ثبت نشده است.جهان پهلوان تختی نیز پرورش یافته مادری است شیرصفت که چنین نره شیری را تحویل جامعه داد.
هیچ مردی،مرد نشده و نخواهد شد،مگر اینکه از دامان زنی دریادل برخاسته و قد علم کرده باشد.محال است مردی خودش مرد شده باشد و مردانگی را فریاد کند!
فریاد جنگ از حنجره هیچ زنی بیرون نیامده و نخواهد آمد،(حساب مادگان اغواگری که مردان سست بنیاد را به جنگ و کشتار و ویرانی ترغیب کرده اند از زنان جداست.) اعلان های جنگ همیشه از سوی مردان صادر شده و می شود.زنان، ذاتی مهربان دارند و خوش نمی دارند فرزندی رنگ گزند ببیند،این از ترس زنان نیست،بلکه نشان از شجاعت شان دارد.مردانی که به جنگ می روند و کشته می شوند،شجاع نیستند،زنانی که می مانند و بار این مصیب را می کشند،دلاورند و دلاوری می کنند.
پس از واقعه خونبار کربلا که که گرد ترس و مرگ همه جا پاشیده شده بود،این شیرزن کربلا زینب کبری(س) بود که با فریاد رسای آزادی خواهی اش پایه های کاخ یزیدیان را به لرزه درآورد.
زنان در ایران از رفتن به جنگ منع شده اند،اما هنگامی که مجبور به دفاع بوده اند،از هر مردی مردانه تر جنگیده و دشمن را به روز سیاه نشانده اند.این مهم بارها دیده شده و خواهد شد.هنگام هجوم وحشیانه لشگر خونخوار صدام حسین به خاک ایران،شیرزنان ایرانی،از غرب تا جنوب، دوش به دوش مردان و حتی جلوتر از آنان به دفاع برخاسته و ضربات مهلکی بر پیکر منحوس دشمنان زدند.
امروز نیز زنان ایرانی در عرصه های مختلف علم و هنر مردانه فعالیت کرده و حتی گوی سبقت از مردان ربوده اند.در کار خیر نیز همیشه پیش قدم بوده و بانیان اصلی کار خیر در اکثر اوقات زنان بوده و هستند.
زنان دوست ندارند که نام شان بر سردر مکانی ثبت شود،زیرا بدون توقع و از روی عشق کامل دل به کار خیر بسته و می بندند.
هجوم کرونا یک بار دیگر نشان داد چه شیرزنان جوانمردی در ایران زیست می کنند که مردانه به یاری بیماران شتافته و حتی با دادن جان خویش عاشقانه به کار خویش مشغول بوده و هستند.صورت های زخمی و بدن های رنجور نشان از کار سخت و جانفرسای شان دارد،اما لبخند شان شکوه آنان را به رخ انسانیت کشیده و می کشد.
خدای نکرده حمل بر این نشود که شجاعت و ایثار مردان را نادیده گرفته و می گیریم،از آنجا که از مردان زیاد گفته شده و می شود،از زنان نیز گفتیم تا همگان بدانند مردان در کنار زنان معنی پیدا می کنند و زنان در کنار مردان.
در گورستان های ایران،مردان شهید و زنان شهیده در کنار یکدیگر خفته و به آرامش ابدی رسیده اند.
این فقط مردان نیستند که به دست و دل بازی شهره اند،بلکه زنان دریادلی وجود داشته و دارند که از هر مردی،مردتر بوده و دست خیرشان سر گرفتاران و نداران بسیاری را نوازش داده و می دهد.
علی،شاه مردان، مولای زنان نیز بوده،هست و خواهد بود.زنان زیادی در کار خیر و شجاعت به مولا اقتدا کرده و می کنند.امروز مردان بسیاری طعم سخاوت زنان گشاده دست را چشیده و می چشند.زنان بسیاری مردان گرفتار در فقر و بیماری را نجات داده و می دهند.
نگارنده مردان و زنان بسیاری را می شناسد و تا آنجا که توانسته و توان داشته به یاری شان شتافته و آنچه را داشته،مادی و معنوی به پای شان ریخته است،اما هنگام گرفتاری هیچ مردی دستش را نگرفت،حتی کسی که بیشترین کمک را از او گرفت،اما سه شیرزن دریادل،مردانه دستش را گرفته و به یاری اش شتافتند،آری سه زن،نه سه مرد!آنان بدون گذاشتن دین بر گردنش یاری اش دادند،اما او در این جهان و آن جهان مدیون شان بوده و خواهد بود.اگر نامی از این سه بانوی دریادل نیاوردم به خاطر این بود که خودشان راضی نبوده و نیستند.
این مطلب را در این ایام نوشتم تا همه بدانند،زنان نیز مقتدایی به نام علی دارند که به او تاسی کرده و می کنند.
سیدرضااورنگ
