پنج‌شنبه, مارس 28, 2024
خانهنقد و یادداشتنقد فیلم انزجار

نقد فیلم انزجار

اخبار هنری : نقد فیلم انزجار، ساخته رومن پولانسكى
آپارتمان یکی از مهمترین جلوه های زندگی مدرن و صنعتی و دوران جدید در زندگی انسان ها است. انسانی که به واسطه ی مناسبات جدید بشری باید از خانه های مستقل و دارای فضای باز و منظره ی سرسبز صرف نظر کند و پای در خانه هایی تنگ و عمودی بگذارد تا بتواند در دل کلانشهرها و شریان اصلی حیات باقی بماند.
انسانی که حس اشتراکی را تجربه می کند که با مفهوم آنچه اجدادش پشت سر گذاشتند متفاوت است. حسی که می توان از مناظر مختلفی به آن نگاه کرد.
پولانسکی در سه گانه ی آپارتمانیش یعنی فیلم انزجار، بچه ی رزماری و مستأجر به این جلوه از مدرنیته با دیده ی شک و تردید نگاه می کند. شک مسمومی که از عنصر کلیدی بی اعتمادی نشأت می گیرد و انسان های پولانسکی را در دل منجلاب هایی جانکاه فرو می برد. منجلاب هایی که چه انتزاعی باشند و چه واقعی، همواره آپارتمان در آنها به عنوان یک کاتالیزور، سرعت رسیدن به آشفتگی و حتی فروپاشی را افزایش می دهد.
آپارتمان پولانسکی دارای ساختاری است که المان های روتینش شاید یک به یک عادی و پیش افتاده باشند اما همواره برآیندی هولناک دارند. ما در آپارتمان فیلم انزجار گاه و بی گاه صدای ناقوس کلیسایی را که در نزدیکی خانه است می شنویم. آپارتمانی با دیوارهای نازک که صدای اتاق های کناری در آن شنیده می شود و راهرویی مشترک با همسایه ای مسن و فضول و دری که با کمد مسدود شده تا واحدها را از هم تفکیک کند. مثل آن چیزی که در بچه ی رزماری نیز تکرار شده است. آپارتمان روی دیوارهایش ترک هایی دارد که ترمیم نشده اند. خانه پر از سایه و زوایای کم نور است و هرچه اثاث در این خانه چیده شده به جای آنکه در آن حس زندگی جریان پیدا کند بیشتر به هولناک بودن خانه فیلم انزجار افزوده است. صدای زنگ تلفن، تیک تیک ساعت همه انتخاب های هوشمندانه ای برای تزریق تنش بیشتر به اتمسفر سیاه آپارتمان هستند.
فیلم انزجار با نمایی هیچکاکی از چشم کارول (کاترین دنوو) آغاز می شود او در یک سالن زیبایی کار مانیکور انجام می دهد و در کنار خواهرش هلن (یونه فرگوس) زندگی می

اخبار مرتبط

ارسال یک پاسخ

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید!
لطفا نام خود را در اینجا وارد کنید

مطالب مرتبط