اخبار هنری: یک شب دوازده ساله اثری کم ادعا و پرقدرت است که خیلی زود بیننده را به دنیای خود وارد می کند. مهمترین ابزار فیلم برای ورود بیننده به سلول شخصیت ها، تمرکز بر عواطف انسانی از طریق نمایش زایل شدن ابتدایی ترین حقوق آن ها توسط نیروهای دیکتاتوری است.
· عدم وجود داستان به معنای کلاسیک آن باعث شده است فیلم به درستی شباهتی قابل اعتنا به آثار مستند داشته باشد. چرایی این شباهت در پایان بندی فیلم پاسخ داده می شود.
· قبض و بسط درونیات و به طور کلی احوال شخصیت ها بیش از آن که در کلام بروز کند در تصویر و با هنر کارگردانی به نمایش درآمده است. بیننده پس از گذشت ده دقیقه با این ادبیات تصویری همراه می شود و فرآیند درگیر شدنش با فیلم شکل می گیرد.
· یک شب دوازده ساله در رویکرد پرداخت به موضوع بر خلاف آنچه به نظر می رسد به شدت سیاسی است. کارگردان در تمام طول فیلم در حال تکمیل کردن مانیفست مبارزه گروه توپامارو است و از فلش بک ها برای تکمیل پازل سبک مبارزاتی آن ها بهره می برد.
· فیلم با تغییر هر زندان به پرده ای دیگر وارد می شود و در آن خرده روایتی جدید را پی می گیرد و به سرانجام می رساند. تکلیف فیلم به شدت با خرده روایات و شخصیت های مکملش مشخص است و به هیچ وجه از ریلی که خود طراحی کرده خارج نمی شود.
· با وجودی که طبق ادعای فیلم تمام مدت حبس شخصیت ها در سلول های انفرادی کذشته است اما کارگردان انرژی خود را صرف نمایش ارتباط گیری آن ها نموده است. در فیلم خبری از تنهایی و وحشت بی کسی نیست و بیننده برداشتی از سکوت دیوانه وار تنهایی آن هم در 12 سال متوالی ندارد .
نقد فیلم یک شب دوازده ساله به کارگردانی آلوارو برچنر
اخبار مرتبط