امیر نادری: در هنر، بخصوص در سینما، هر چیز که به جا استفاده شود، درست است…
انگیزه‌های قرار دادن عناصر پراکنده در فیلم «دونده» مهم است. چیزهایی را که در زمان‌های مختلف دوست داشته‌ام، کنار هم و در جاهای مختلف فیلم گذاشته‌ام و به نظرم درست است و لطمه‌ای به فیلم نمی‌زند؛ مگر این‌که کسی بخواهد چوب لای چرخ فیلم بگذارد و بهانه بگیرد که این مال ۵۲ است، آن مال ۵۴ و آن یکی مال ۷۷، این عناصر پراکنده باید جای خود را در فیلم پیدا کند و تفهیم شود. من می‌خواستم عکس رنوار، تروفو، چاپلین، ولز، فورد، راننده تاکسی اسکورسیزی و… را در فیلم داشته باشم…
این مجله‌ها را از سال‌ها قبل برای همین فیلم جمع کرده بودم. در کولاژ، این‌که هر عکس و هر رنگ از کجا آمده و متعلق به چه زمانی هست، مهم نیست. آنچه از ترکیب آنها ساخته می‌شود مهم است. وقتی این صحنه را می‌گرفتم، یاد دو برادر لال بودم که جلوی سینما تاج تهران مجله کهنه می‌فروختند و من می‌رفتم از آنها مجله می‌خریدم یا کرایه می‌کردم.
