اخبار هنری : روزگاری که فیلمهای خارجی یکی پس از دیگری اکران میشدند، خیل عاشقان سینما به سالنها هجوم برده و به تماشای فیلم مورد علاقه خود مینشستند. با ورود آرتیستها روی پرده و اولین کلماتی که از دهان آنان خارج میشد، جماعت به شور و شوق میآمدند. صداهایی که متعلق به آرتیستها نبودند، بلکه به هنرمندانی بی ادعا تعلق داشتند که در استودیوهای بزرگ و کوچک با صدای لطیف، قوی و گیرای خود هنرنمایی میکردند.
اگر نبودند این زنان و مردان هنرمند، فیلمهای خارجی جاذبهای را که باید داشته باشند، نداشتند. برای تماشاچیان صداها همه آشنا بودند، اما صاحبان صدا را، نه دیده بودند و نه میشناختند. آنچه مردم نقل میکردند این بود: صدای جان وین، مارلون براندو، آلن دلون، چارلتون هستون، آنتونی کویین، سوزان هیوارد، همفری بوگارت، لورل و هاردی، نورمن ویزدم، سوفیا لورن، کرک داگلاس و دهها بازیگر معروف دیگر. بازیگرانی که اکثر آنان با صدای دوبلورهای خود در ایران شناخته شده بودند. وقتی از پشت درهای بسته سالنهای سینما صدای بازیگران به بیرون درز میکرد، همگان میدانستند الان تصویر کدام بازیگر روی پرده است.
صدای گیرا و ماندگار هنرمندان عرصه دوبله، بازیگران خارجی را در ذهن مردم ماندگار کرده بود. بسیاری از هنرپیشههای ایرانی پیش از انقلاب اسلامی نیز با صدای دوبلورها معروف شده بودند. شهرت اکثر آنان به خاطر دوبله زیبایی بود که روی لبهایشان سینک شده بود. یکی از فاکتورهای مهم دوبله و دوبلورهای صاحب سبک در گذشته، ابتکاراتی بود که به کار میبردند تا فیلم برای تماشاگران ملموس و ایرانی شود. اصطلاحات روزمرهای که مردم در کوچه و بازار از آن استفاده میکردند، توسط دوبلورهای هنرمند، در دهان بازیگران خارجی نهاده میشد تا حرفهایشان با چاشنی اصطلاحات و طنز ایرانی آمیخته شود.
نسل جدید به خاطر اکران نشدن فیلمهای خارجی و صدابرداری سر صحنه فیلمهای ایرانی با این صداهای ماندگار آشنا نیستند. آنان فقط اطلاعاتی مکتوب و اینترنتی از هنرمندان دوبلور دارند. فیلمهای خارجی را هم که روی دی.وی.دی یا در اینترنت میبینند اکثراً دارای زیرنویس هستند. اگر نبودند این صداهای گیرا که به جای بازیگران خارجی حرف بزنند، شاید شدت علاقه عاشقان سینما به فیلم تا این حد نبود. امروزه بسیاری دوبلورها را با چهرهشان میشناسند، زیرا مدتی است که از پرده بیرون آمده و رخ نمودهاند.
هنر دوبله، سختیها و حساسیتهای خود را دارد، برای همین هر کسی توانایی ندارد در این عرصه وارد و مطرح شود.
دوبلورهای نسلهای گذشته، اکثراً دارای سابقه تئاتری بودند. به همین دلیل از صدایی گیرا و رسا برخوردار بودند، صداهایی که همه آنها در ذهن مردم ماندگار شدند. بسیاری از هنرمندان دوبلور، پیش از آنکه مردم آنان را بشناسند، روی در نقاب خواب کشیدند، اما صدای زیبایشان همچنان گوشها را مینوازد.
دوبلورها، زحمتکشانی بی ادعا بودند و هستند که با عشق برای مردم هنرنمایی کرده و می کنند. با اینکه بسیاری از آنان به سن کهولت رسیدهاند، اما همچنان خستگی ناپذیر در استودیوها حضور پیدا مییابند تا برای مردم خاطره سازی کنند. باید به احترام شان ایستاد و به آنان ادای احترام کرد.
سید رضا اورنگ