رابی مولر

اخبار هنری :

در فيلم «شكستن امواج»، لارس فون‌تريه می‌خواست رنگ‌ها ملايم باشند، و بازيگر درست در وسط كادر قرار بگيرد، بطوريكه طبيعت زيبای اسكاتلند را گذرا و فقط در حاشيه‌های تصوير ببينيم. او می‌خواست تمام فيلم را با دوربين روی دست فيلمبرداری كنيم، دوربينی كه آزادانه به هر جايی لازم است نگاه كند، و تابع حركات بازيگران باشد. اين البته به آن معنی بود كه من نمی‌توانستم از هيچ يک از چراغ‌های مخصوص فيلمبرداری استفاده كنم (چون ممكن بود در ديد دوربين قرار بگيرند).

برای لارس فقط بازی بازيگران مهم بود؛ برداشت دومی وجود نداشت ــ او نگران اين بود كه مبادا بازيگران نقش‌آفرينی كنند. بنابراين اگر مشكل فنی پيش می‌آمد (مثلاً اگر وضوح تصوير از دست می‌رفت، يا اگر نگاتيو خش افتاده بود)، لارس فقط می‌گفت: «متأسفم، اما من از آن استفاده می‌‌کنم». بنابراين ــ هيچ ضريب اطمينانی نداشتيم. من به اين كار افتخار می‌كنم.

اما مديران فيلمبرداری ديگری را می‌شناسم كه اين فيلم را اهانت به حرفه تلقی می‌كنند و معتقدند كه من آگاهانه به حرفۀ فيلمبرداری لطمه زده‌ام. البته من چنين قصدی نداشته‌ام. اما به عنوان مدير فيلمبرداری، اعتقاد دارم كه نقش من تصوير كردن داستان و همكاری با كارگردان برای تحقق ديدگاه‌های اوست، نه سعی برای تحميل كردن خودم. لارس می‌خواست فيلم تكان‌دهنده‌ای بسازد كه احساسات مردم را تحریک كند؛ و اين كار به چيزی نياز داشت كه با شكل معمول و آبرومندانۀ فيلمبرداری فيلم‌های ديگر متفاوت بود.