اخبار هنری : اگر سایر فیلم‌های اجتماعی ایرانی این روزها وضعیتی اجتماعی را نمایندگی می‌کند که در آن آدم‌ها انتخابشان را برای تن دادن به بازی گرگ و گوسفند کرده‌اند. اگر در این دسته از فیلم‌ها منش فردی کاراکترها بیشتر درون یک پلات مهندسی شده رونمایی می‌شود فیلم‌های بهنام بهزادی رویکردی متفاوت دارد. به نظر می‌آید فیلم‌های او بهتر از سایر این فیلم‌ها کاراکترهای شهری را بازنمایی می‌کنند. چیزی که در اغلب فیلم‌های اجتماعی با کاراکترهایی عصبی و تندمزاج غایب است شکنندگی آدمهای این‌روزهاست. برخلاف بازنمایی فیلم‌های اجتماعی ایرانی که کاراکترها به آسانی وارد یک جریان آشوبناک که زندگی همه را از هم می‌پاشد می‌افتند و تردیدی دربرابر چنین جریانی ندارند.
کاراکترهای فیلم‌های بهنام بهزادی همواره در حال مزه مزه کردن وضعیتی هستند که در آن پیشاپیش قرار دارند. تجربه وضعیتی که به سختی به یک قصه پر حادثه یا یک جریان با ریتم سریع تبدیل می‌شود بیشتر از سایر قصه‌ها به زندگی آدمهای واقعی پیوند می‌خورد. در مکث و تامل ناشی از چنین تجربه‌ای هم کارگردان و هم مخاطب فرصت دارد به درون خود نقب بزند. می‌ترسم درواقع ترسی است که منجر به همین مکث و تامل می‌شود. تاملی که زیبایی‌شناسی خود را فدای تهیج مخاطب یا همرنگ سینمای اجتماعی مد روز شدن نمی‌کند. در فیلم‌های او تعداد کاراکترها هم مانند سایر فیلم‌های اجتماعی این‌روزها پر جمعیت نیست. او از تعداد کاراکتری محدود استفاده می کند. معمولا کااراکتر اصلی او به اندازه کافی فضا برای مواجه با خودش دارد و در یک فضای تنگ با تعداد زیادی آدم پر سروصدا و پرحاشیه اسیر نشده است. همین باعث می‌شود بازیگران هم دستشان باز باشد تا هنرنمایی بهتری بکنند.
اما فیلم‌های بهنام بهزادی لطمه‌ای از سمت دیگر می‌خورد. دیدگاه او به شاعرانگی شاید در خلق فضای فیلم‌ها موفق عمل کند اما در خلق کاراکترها منجر به شعاری شدن نقش‌ها می‌شود. از قضا کاراکتر اصلی او هم شاعر است. شاعری با شغلی کاملا متناقض. حضور کاراکتر شاعر در سینمای ایران معمولا ناموفق بوده است. زیرا بیشتر از اینکه وارد جهان شاعران شود وارد جهانی اجتماعی می‌شود که قربانی‌اش شاعران می‌شود.
بهنام بهزادی برای پخته شدن فیلم‌هایش باید دستور زبان سینمای سوژه‌هایی که سراغش می‌رود را یاد بگیرد. درواقع او سوژه‌ها را بهانه ساختن فیلمی با دستورزبان شخصی‌اش می‌کند. راه دیگر او خلق یک جهان سینمایی مختص خودش است. جهان سینمایی مختص خود را داشتن باعث می‌شود بازیگران چهره آدم را یاد فیلم‌های قبلی خودشان نندازند. بلکه در این جهان تازه کاملا نقشی جدید خلق کنند. اتفاقی که در فیلم می‌ترسم بهنام بهزادی رخ نداده است.
در می‌ترسم الناز شاکردوست، ستاره پسیانی، امیر جعفری و مهران احمدی بازی کرده اند. بهنام بهزادی تاکنون تن به ساختن فیلم‌های گیشه نداده و این تلاش او تحسین علاقه‌مندان جدی سینما به همراه دارد.
حمید توران پور
