اخبار هنری : فیلم Spiderman: Far From Home به عنوان اولین فیلم از فاز چهارم دنیای سینمایی مارول، مخصوصا بعد از پروژه ی عظیم Avengers: Endgame که استاندارد تعداد سوپرهیرو ها در یک فیلم را جا به جا کرد، فیلمی جذاب،سرگرم کننده، و غیر قابل پیشیبینی است که حتی میتوان گفت نوید فیلم های بهتری از شخصیت اسپایدرمن را هم میدهد!
هالیوود پر شده است از فیلم های جور و واجور و رنگاوارنگ بلاک باستری با بودجه های عظیم و اغلبا فیلمنامه های متوسط و ضعیف که صرفا به خاطر اکشن بودنشان دیده میشوند ولی فیلم مردعنکبوتی دور از خانه پایش را فراتر گذاشته و با انجام ریسکی بزرگ قصد دارد تا به بیننده چیزی بیشتر از صحنه های خفن اکشن تحویل دهد. اگر کمی توجه کنید متوجه میشوید که بیننده های سینما هم دارند روز به روز از فیلم های پوچ بلاک باستری خسته میشوند و فرمول چپاندن چند تا صحنه ی بکش بکش برای فروش فیلم اصلا کافی نیست یا به زبانی دیگر “سرگرم کننده بودن” دیگر در “اکشن بودن” خلاصه نمیشود.
“The Very Concept of Objective Truth is Fading Out of the World”
و تمام فیلم اسپایدر من فار فرام هوم حول این جمله از جورج اورول میچرخد! “Objective Truth” به معنای چیزی است که برای همه صدق میکند و برای همه چیز و همه افراد درست است،بگذارید یک مثال بسیار ساده بیان کنم، مثلا همه ی ما باور داریم که عشق و محبت چیز خوبی است و ظلم کردن به دیگران و دزدی و ناعدالتی را اعمالی زشت و ناپسند میدانیم، ولی آیا همه ی ما باور داریم که مثلا “تام هالند بهترین اسپایدر من سینماست”!؟ یا “سریال گیم اف ترونز بدترین پایان ممکن را داشت”!؟
❌هشدار: متن زیر حاوی اسپویل شدید از فیلم فار فرام هوم و اونجرز اندگیم میباشد❌
جواب منفی است، و این فیلم با زبان بی زبانی به ما اثبات میکند که پیشرفت وحشتناک تکنولوژی در دهه ی اخیر و نقش بسیار بزرگ سوشال مدیا در زندگی روزانه افراد دیگر نمیشود چیزی را باور کرد! دیگر “حقیقت عینی” وجود ندارد و هر شخص برای خودش حقیقتی جداگانه تعریف میکند دیگر نمیتوان گفت چه چیزی واقعی و چه چیزی غیر واقعی است و ظهور تکنولوژی قدرت تفکر را از بسیاری از مردم سلب کرده، شما را به آخرین دیالوگ میستریو قبل از مرگش رجوع میدهم: “ببین پیتر،مردم باید به یه چیزی باور داشته باشن و این روزا اونا هر چیزی رو باور میکنن!” و این فیلم با موجودات عنصری اش که تا نیمه ی اول فیلم به نوعی ویلن های داستان بودند میخواهد بگوید که حتی واقعی ترین چیز ها جلوی چشم انسان ها هم میتوانند غیر واقعی باشند! میخواهد بگوید که بزرگترین تهدید برای انسان ها هیولاهای آبی و آتشین نیستند، بلکه انسان هایی هستند که میتوانند به راحتی دروغی بزرگ را به راحتی جلوی چشم انسان ها به عنوان حقیقي ترین چیز نشان بدهند!
میستریو با بازی جیک جیلنهال یکی از جذاب ترین المان های این فیلم است که در مقامی بسیار بیشتر از یک شخص قدرت پرست ظاهر میشود. اولین نکته ی جذاب این است که ویلن این فیلم بر خلاف ۹۰ درصد فیلم های قهرمان محور نه به دنبال قدرت و پول، بلکه به دنبال دیده شدن و جلب توجه است! کوینتین بک به خودی خود هیچ قدرت ماورایی،هیج ماشین خفن یا هیچ لباس قدرتمندی ندارد، او یک هیولای خبیث بنفش نیست که قصد نابودی نصف موجودات زنده جهان را دارد، او یک “انسان” است! همین و بس! اولین نکته ی متمایز کننده ی فار فرام هوم هم همین است، آدم بده ی داستان ما یکی از زیردستان تونی استارک بوده که توسط او اخراج شده و اکنون میخواهد از تکنولوژی فوق پیشرفته اش برای راهی که فکر میکند درست است استفاده کند.
از لحاظ شخصیتی، پیتر پارکر در فیلم فار فرام هوم دقیقا در مقابل خودش در فیلم هومکامینگ قرار میگیرد. او در هومکامینگ در به در به دنبال این است تا از تونی استارک ماموریت بگیرد و آدم بد ها را سر جای خودشان بنشاند ولی در فار فرام هوم میخواهد از مشکل و دردسر دوری کرده و با ام جی دوست شود. او در هومکامینگ آرزوی قهرمان شدن را دارد ولی در این فیلم میخواهد فقط با دوستانش باشد و خوش بگذراند. پیتر پارکر جوان ترین قهرمان دنیای مارول است و به همین دلیل سبک و سیاق فیلمش هم باید شادابتر و جوانتر از فیلم های دیگر مارول باشد، این فیلم نمیتواند با سبک عدالت کاپیتان آمریکایی بیننده را راضی کند پس باید بزرگ شدن و رشد کردن پسری ۱۶ ساله را که مسئولیت های بسیاری را به دوش میکشد به کمک کمدی و رومنس های تینیجری نشان دهد، نوجوانی و خام بودن و تجارب این دوره ی زندگی در لحظه به لحظه ی فار فرام هوم حس میشود و جان واتس با ظرافت و دقت تمام شخصیت پیتر پارکر را به عنوان یک سوپرهیروی ۱۶ ساله رشد میدهد و قصد ندارد از او یک ابرقهرمان شکست ناپذیر و فوق قدرتمند بسازد. بلکه یک شخص باورپذیر که عین هر آدم دیگری شکست میخورد، احساسات دارد، میشکند، درد میکشد،ولی در نهایت برنده میشود و عینک های تونی استارک را از روی چشمان میستریو بر میدارد!
نکته ی قابل توجه دیگر این فیلم سطح بسیار بالای جلوه ی ویژه و فیلمبرداری آن است،نمیخواهم سرتان را درد بیاورم و بگویم چرا جلوه های ویژه ی این فیلم خوب است، ولی اگر به این قضیه شک دارید، یک بار دیگر مونتاژ توهم میستریو در نیمه ی دوم فیلم را تماشا کنید، پرداختن ایده ی توهم میستریو برای پیتر ۱۱ ماه به طول انجامیده و فیلمبرداری و آماده کردن آن ۴ ماه طول کشیده است و نتیجه ی کار نهایی چشم نواز است! هم از لحاظ تصویری، و هم از لحاظ داستانی و اضافه کردن بار تعلیق و احساسات به شخصیت پیتر پارکر و روبرو کردن او با بدترین ترسهایش،بزرگترین ترسی که در فیلم اندگیم به حقیقت پیوست،مرگ تونی استارک!
و اما کل فیلم یک طرف، و دو تا صحنه ی بعد از تیتراژ فیلم یک طرف.اگر فیلم را یک مسابقه ی کشتی در نظر بگیریم، صحنه ی بعد از تیتراژ این فیلم مانند مشت آخر آخر به حریف است! هم اکنون نه تنها نام پیتر پارکر برای همه برملا شده، بلکه هم اکنون تمام مردم جهان فکر میکنند که از همان اول داستان اسپایدرمن آدم بده ی داستان بوده است، به شخصه برای فهمیدن اینکه مارول چه نقشه ای برای پیشروی شخصیت اسپایدرمن با این کلیف هینگر عظیم دارد بسیار هیجان زده ام! و اما دومین سکانس بعد از تیتراژ ( بله، فیلم دو تا صحنه ی بعد تیتراژ داشت، اگه نمیدونستین حتما برین ببینینش) ماریا هیل و نیک فیوری در طول فیلم اسکرال هایی بودند که تغییر شکل داده بودند که همین قضیه هم سوالاتی را پیش میاورد، مثلا این که نیک فیوری اسکرال کی جایش را با نیک فیوری واقعی عوض کرد؟
پس بگذارید برای جمع بندی بگویم که فیلم اسپایدر من: دور از خانه با کارگردانی جان واتس و بازی تام هالند، زندایا، و جیک جیلنهال با فرمولی کاملا جدید با ویلنی که بدون شک یکی از پرداخته شده ترین ویلن های MCU است و با بازی های خوب ستاره های فیلم و جلوه های ویژه ی محشر،تبدیل به یکی از بهترین فیلم های ابرقهرمانی سال ۲۰۱۹ میشود!
علیرضا آذری
