اخبار هنری : ریک دالتون بازیگری است که حرفه خود را با حضور در آثار تلویزیونی آغاز کرده و عمده شهرت خود را مدیون یک سریال وسترن است که از اواخر دهه ۵۰ تا اوایل دهه ۶۰ پخش می‌شده‌است. مدتی است که ستاره بخت ریک افول کرده و وی اوضاع مناسبی ندارد و به الکل پناه برده‌است. در این شرایط سخت فقط دوست صمیمی وی، یعنی کلیف است که او را همراهی میکند و …
ادای احترام تارانتینو به سینمای اصیل به خصوص ژانر وسترن
روزی روزگاری در هالیوود فیلم عجیبیه ، از یک طرف تکنیک های خوب کارگردان رو داره و گشت و گذار تو هالییود دهه ی ۶۰ و ۷۰ (که به شدت بهش علاقه دارم اگه شما هم علاقه دارید سریال mad men رو ببینید ) رو به تصویر می کشه از یک طرف یک فیلم بی محتوای بی سر و ته که تارانیتینو سعی کرد مثل pulp fiction باشه قبل از شروع متن اصلی بگم که واقعا لذت بردم از فیلم، دهه ی ۶۰ و نور پردازی روشن و زرد و … ولی منطقی نگاه کنیم یک جورایی وقت تلف کردن بود
با شروع فیلم و در نیم ساعت اول شخصیت ها و بازیگرانی که وارد داستان میشوند نوید یک فیلم هیجان انگیز و حتی شاهکار را میدهند ، برد پیت و لئوناردو دیکاپریو و بعد هم شخصیت های رومن پولانسکی و شارون تیت (با بازی مارگرو رابی) بعد هم شخصیت بروسلی و بازیگر افسانه ای آلپاچینو ، این ها رو در کنار تکنیک های تارانتینو و به تصویر کشیدن هالییود دهه ی ۶۰ و موسیقی و ماری‌جوانا و … قرار بدید قطعا با یک فیلم فوق العاده طرف خواهید بود اما متاسفانه چنین خبری نیست ، در ادامه بیشتر شخصیت های معرفی شده تاثیر در فیلم ندارند مثل بروسلی و استیو مک کوئین و فیلم روند کندی پیدا میکند و در داستان پردازی به شدت ضعیف عمل میکند به طوری که فرق بین داستان اصلی و فرعی معلوم نیست (اگر داستان اصلی هم باشد) ، فیلم نه تنها محتوا ندارد بلکه داستان هم ندارد ، کارگردان سعی کرده نقد بر هالییود داشته باشد اما بیشتر شبیه اینکه چند تا قطعه ی تبلیغاتی رو کنار هم چسبانده باشید یک جورایی نسخه ی طولانی تر تریلر تبلیغاتی خود فیلم بود.
فیلم مدام در موقعیت ها و لوکیشن های مختلفی جا به جا میشود بدون آن که اتفاق خاصی بی افتد ، شخصیت های فیلم به جز دو شخصیت اصلی در حد تیپ باقی می مانند و کار خاصی هم انجام نمیدهند حتی شارون تیت ، دو شخصیت اصلی هم شخصیت پردازی قابل توجهی ندارند و فقط نقش آفرینی بازیگران فیلم را قابل تحمل میکند، لئوناردو دیکاپریو بازی خوبی ارائه میدهد به خصوص در سر فیلم برداری صحنه ی فیلم وسترن، اما بازیگر اصلی و برتر فیلم برد پیت است ، نقش آفرینی دیدنی ، احساسی و جذاب است و لیاقت نامزدی بازیگر اسکار برای مکمل را دارد هرچند برای نقش آفرینی های بهتر خود (مثل فیلم های درخت زندگی و هفت و …) جایزه ی اسکار نبرده و بعید است برای این نقش آفرینی و فیلم در این حد ضعیف جایزه ببرد.
علاوه بر بازی خوب بازیگران شیمی بین ریک و کلیف هم از نقاط قوت فیلم است ، شخصیت پردازی دو شخصیت نقطه ی مقابل هم قرار دارد و آن ها را تبدیل به زوج مکمل و دوست داشتنی می کند ، جاهطلبی و استرس ریک در مقابل بی خیالی و فردین بازی های کلیف ، از شخصیت پردازی مهم تر نقش آفرینی برد پیت و دیکاپریو است که این دو شخصیت را بسیار جذاب میکند و اگر فیلم در سایر بخش ها هم به خوبی برد پیت و لئوناردو دیکاپریو بود این زوج سینما تبدیل به شخصیت های ماندگاری میشدند.
حتی سگ شخصیت کلیف هم می توان گفت نقش آفرینی خوبی کرده، همچنین شخصیت هایی در فیلم معرفی شد و موقعیت هایی که ساخته شد هر کدام می توانست داستان های جذابی برای روایت داشته باشد اما همه به هدر رفتند ،با وجود این همه ظرفیت بالا در فیلم در حد یک علاقه و تجربه ی شخصی ظاهر میشود و فیلمی که می توانست به بهترین اثر تارانتینو تبدیل شود ، در جز ضعیف ترین آثار وی قرار میگیرد.
فیلم های تارانتینو همیشه حالت شخصی و تجربه گرایی داشته اما در این فیلم بیش از حد فرا رفته مثل سکانس های پا که بیشتر از سکانس های مفید و جدی فیلم به نمایش در آمد.
اتفاقات و داستان فیلم با فیلم های دیگر تارانتینو بسیار متفاوت است حتی در فیلم ضد کلاسیک و تقریبا بدون داستان داستان عامه پسند هم خشونت و خون ریزی تارانتینوئی موج میزد اما خشونت اساسی در دقایق پایانی فیلم به مدت کمی بروز می کند و این فیلم فقط برای عاشقان سینمایی اصیل و فیلم های قدیمی و حال و هوایی دهه ی ۶۰ و ۷۰ لذت بخش خواهد بود ، عاشقان واقعی سینما.
سخن آخر : فیلم در داستان پردازی ، روایت ، شخصیت پردازی، محتوا ، هدف فیلم ، پیام داستان و … کلا ضعیف بود یا نداشت اما به چه دلیل باید فیلم رو دید؟ فیلم چی رو نشون میده؟ عوامل فیلم، به خصوص بازیگر ها فیلم راجع به دوران سینمایی بود که اکثر مخاطبین فیلم ها رو با بازیگر ها می‌شناختن تا کارگردان ها و تارانتینو هم سعی کرده فیلمی بسازه شبیه فیلم های اون دوران ، پس اگه می خوایید یک فیلم با سبک فیلم های تجاری قدیمی با امکانات و تکنیک های روز ببیند فیلم رو از دست ندید.
نویسنده : علیرضا خوش صدا – آریامووی
