ونیز ۲۰۱۹: نقد و بررسی فیلم Ad Astra – داستانی متفکرانه و تعلیقی با هنرنمایی برد پیت

اخبار هنری: در فیلم Ad Astra «به سوی ستارگان» یک فضانورد تنها برای پیدا کردن پدر گمشده‌اش سفری در منظومه شمسی را آغاز می‌کند – و شاید در نهایت بتواند با مردی که غیبتش آسیب روانی بزرگی به او وارد کرده کنار بیاید. این درام علمی تخیلی ساخته جیمز گری (James Gray) ماجرایی را روایت می‌کند که به همان اندازه که استعاری است واقعی هم هست، و بار اصلی آن روی دوش برد پیت (Brad Pitt) قرار گرفته که نقش یک مرد مرموز را بازی می‌کند که پدر گمشده‌اش را مثل یک اندام خیالی با خودش جابجا می‌کند؛ چیزی که به شکل نامحسوسی روی او تاثیر گذاشته و او را به آدمی که الان هست تبدیل کرده است. Ad Astra اگرچه در اصل یک تجربه متفکرانه است، جایی هم برای سکانس‌های تعلیق باز کرده که نتیجه آن یک فیلم تامل برانگیز با خطرات حیاتی است.

محبوبیت پیت در این فیلم به آزمایش گذاشته می‌شود: Ad Astra یک فیلم فضایی ماجراجویانه و شاد نیست، پس کسانی که به دنبال یک بلاک باستر مهیج هستند از آن ناامید خواهند شد. اما نقدهای خوب و فضای علمی تخیلی واقعی احتمالا مخاطبان خاصی را به این فیلم جذب کند.

در فضای آینده‌ای نزدیک، با فضانوردی به نام روی (با بازی پیت) آشنا می‌شویم که در برقراری ارتباط با مردم مشکل دارد – مخصوصا همسر سابقش ایو (با بازی لیو تایلر (Liv Tyler)) که همیشه در اولویت دوم پس از کار روی قرار داشته است. دولت آمریکا روی را برای انجام یک ماموریت خطرناک استخدام می‌کند؛ او باید به سیاره نپتون و محل پروژه لیما سفر کند تا ببیند آیا انفجارهای انرژی فاجعه‌آمیز پرتاب شده به سمت زمین که بقای سیاره را تهدید می‌کنند از آن‌جا نشات می‌گیرند یا خیر. اما همان‌طور که رؤسای روی می‌دانند، رهبری پروژه لیما برعهده پدر روی یعنی کلیفورد (با بازی تامی لی جونز (Tommy Lee Jones)) بوده که یکی از بهترین فضانوردان آمریکاست که سال‌ها کسی از او خبر ندارد.

Ad Astra هم مثل فیلم قبلی گری یعنی The Lost City Of Z «شهر گمشده زی» شاید یک داستان ماجراجویی سنتی به نظر بیاید، اما در اصل یک ماجرای متفکرانه پیچیده و با طراحی دقیق است که در آن یک مرد تنها با شیاطین درون خودش مبارزه می‌کند. شباهتی بین داستان فیلم با فضای رمان Heart Of Darkness «دل تاریکی» وجود دارد – و روایت روی با صدای آرامش اغلب سطح دیگری از سنتی بودن به این فضا اضافه می‌کند. اما با وجود این محدودیت‌ها – و اینکه تایلر در نقش معشوق روی کاملا هدر رفته است – این فیلم درگیرکننده تم‌های پدر-پسری را خیلی عمیق بررسی می‌کند.

بار Ad Astra روی دوش پیت قرار گرفته و او نقشش را با مالیخولیای دردآوری به نمایش می‌گذارد. در حالی که برخی آرزو می‌کنند کاش روایت روی در داستان این‌قدر زیاد نبود – بخش عمده جذابیت روی به این دلیل است او حتی برای خودش هم ناشناخته است – این بازیگر تمام نکات پوچی و آزاردهنده درباره این شخصیت را ارائه می‌کند اما واقعا چیز دیگری برای ارائه ندارد. در پایان این ماجراجویی، روی مطمئن نیست می‌خواهد کلیفورد را پیدا کند یا نه، چون خیلی‌ها معتقدند او مرده است. پیت خیلی ماهرانه ترکیبی از عصبانیت، عشق و خیانت را از طریق شخصیتش به تصویر ‌می‌کشد، آن هم زمانی که در حال تجدید دیدار با پدرش است، که شاید پوچی غیرقابل توصیف درونش را برطرف کند.

گری در همکاری با فیلمبردار هویت ون هویتما، طراح تولید کوین تامپسون و ناظر جلوه‌های ویژه آلن ماریس، تصاویر جذاب زیادی را حین حرکت روی از زمین به سمت ماه تا مریخ تا نپتون به تصویر می‌کشد، مخصوصا دو سکانس اکشن خاص و غیرمنتظره که خیلی ماهرانه خطرات دنیای آینده را نمایش می‌دهند.

اما Ad Astra سعی نمی‌کند ما را با رویکردش از یک جامعه پیشرفته از نظر فناوری تحت تاثیر قرار دهد. به جای آن، تمرکز گری روی جزئیات سفر به فضا بوده و او وقایع فیلم را تا حد ممکن به واقعیت نزدیک کرده است. این استراتژی هوشمندانه‌ای است، که نشان می‌دهد Ad Astra بیشتر از اینکه به سمت فانتزی بودن برود، می‌خواهد از بی‌روح بودن عالم پهناور به عنوان تمثیلی برای عمق انزوای روحی روی استفاده کند. این فیلم متعلق به پیت است، اما بازیگران نقش مکمل اگرچه کم استفاده شده‌اند، لحن واقع‌گرایانه و غم‌انگیز فیلم را تکمیل می‌کنند – مخصوصا جونز که فقط در چند دیالوگ شخصیت یک پدر باابهت و دورافتاده را به نمایش می‌گذارد، و به کلیفورد شکوهی افسانه‌ای می‌دهد که در تمام عمر روی گریبان‌گیر او بوده است.

منبع : آریامووی