اخبار هنری:
ــ جاناتان دمی اولین کارگردانی بود که با تماشای آثارش به معنای حقیقی «غنای درونی» پی‌بردم. به بیان درست‌تر، او هیچگاه شاخ غول نمی‌شکست اما حسابی تکان‌تان می‌داد. فیلم‌های او همانقدر سینمایی بودند که تامل برانگیز. تماشای «چیزی وحشی» نقطه عطفی در زندگی من بود. او به ما نشان داد تا چه حد می‌شود از بند قواعد رایج و مرسوم رها بود، اینکه مثلا افراد به دوربین نگاه کنند و در آن واحد سه قطعه موسیقی پخش شود و در پایان فیلم هم «خواهر کارول» را نشان بدهی که به دوربین خیره شود و انگشت تادیب را در هوا تکان بدهد و همین!
نکته برجسته دیگری که به ذهنم می‌رسد این است که در قاب‌های فیلم‌هایش هرکسی قصه خودش را داشت. با پیش زمینه شر‌و وری روبرو نبودیم و تصادفی در کار نبود. اگر مردی مثلا در حال حرف زدن با تلفن همراه وارد قاب می‌شد جاناتان با نمایش آن قطعا قصه و نکته‌ای را برای مخاطب داشت. کسی در فیلم‌های او همینطوری بی‌دلیل از اینطرف به آن طرف نمی‌رفت.
او همچون «ژان رنوار» یکی از انسان‌گرا ترین فیلمسازان تاریخ سینما بود. شاید تنها «ریچارد لینکلیتر» در آثارش تا اندازه‌ای به این مساله نزدیک شده باشد. حتی در تلخ‌ترین و بدبینانه‌ترین فیلم‌های جاناتان باز بارقه‌هایی از امید به چشم می‌خورد.
▫️Jonathan Demme
— Born: February 22, 1944
— Died: April 26, 2017
