پنج‌شنبه, مارس 28, 2024
خانهنقد و یادداشتیادداشت : میشائل هانِکه

یادداشت : میشائل هانِکه

اخبار هنری : در بسیاری از صحنه های مهم فیلم های هانِکه ، از فاصله ای معین و گاه خارج از تصویر گرفته می شود و دو کارکرد متفاوت دارد ؛ نخست آن که در دامِ نمایش خشونت ناشی از مبانی تئوری های انتقادیِ فیلم ساز نمی افتد و در مرحله ی بعد ، راه حل دقیقی برای انتقال تاثیر مهیب خشونت ، بدون نیاز به نمایش آن به دست می دهد. کشته شدن دختر در فیلم « ویدئوی بنی » و انتقال جسد در حال مرگش به خارج از تصویر و ماندن روی قاب خالی تصویر ویدئویی ، به تدریج در فیلم های هانِکه کامل تر می شود و به فصل غافلگیر کننده ی کشتن مرد و پسرش در بازی های مفرح  می رسد.هانِکه در انتقال این مفاهیم از توصیه ی معروف ژاک دریدا پیروی می کند : « مخفی کردن به قصد آشکار سازی مضاعف ». آنچه در ویدئوی بنی اتفاق می افتد ، تا حدی بیننده را به یاد فصل فرار و دستگیری بلافاصله ی فونتن در« یک محکوم به مرگ می گریزد» ،« روبر برسون » ( که از منابع الهام هانِکه نیز هست ) می اندازد. در آنجا هم تصویر ، بر روی قابِ خالی می ماند و در حقیقت ، فونتن از جهان فیلم می گریزد و نیروی مهاجمی که خواهان اسارت اوست ، او را دوباره به جهان متن باز می گرداند و داستان ادامه می یابد.در همان صحنه ی معروف قتل در ویدئوی بنی که نام هانِکه را به عنوان کارگردان آزار دهنده بر سر زبان ها انداخت ، به تعویق انداختن موقعیت بحرانی و هولناکی که خارج از تصویر رخ می دهد ، تجربه ای به مراتب درونی تر از دیدن بدن نیمه جان و حالِ زار دختر است. بنی مدام وارد قاب می شود ، اسلحه اش را پر می کند و به سمت خارج از قاب بر می گردد و گلوله ی دیگری شلیک می کند. به بیان دیگر ، تحریک تخیل بیننده در این صحنه ، خشونت بیرونی را به امری درونی تبدیل می کند.

اخبار مرتبط

ارسال یک پاسخ

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید!
لطفا نام خود را در اینجا وارد کنید

مطالب مرتبط