اخبار هنری :
شان پن: رابرت دنیرو دلیل بازیگر شدن من است.
کوئنتین تارانتینو: او دنیرو است. کسی که تمام شاگردهای من در کلاس هنرپیشگی ام می خواستند مثل او باشند. او یک رویا بود. او دقیقاً همانطور درمرکز توجه بود که مارلون براندو بود و به همان شکل هم روی مخاطب تاثیر داشت. مردم درباره او خواب و خیال می دیدند تقریبا همان شکلی که کارگردانان جوان این روز ها می خواهند مثل اسکورسیزی شوند ــ بازیگرهای جدید هم درباره دنیرو همین احساس را داشتند. برای تماشای فیلم جدیدش تا سینما می دویدند.
الن پارکر: این مرد نگاه خیره و مبهوتش را تبدیل به یک فرم هنری کرده است.
مارتین اسکورسیزی: او جایگاه خاصی دارد. به علاوه اشتیاقش برای بازی در قالب کاراکتر‌هایی که ضعف دارند و خطرناکند و با این حال م‌شود در آنها انسانیت پیدا کرد.
آن الیزابت موتا: دنیرو وارد فیلم «دنیای جیک» شد و دیگر آن را ترک نکرد، تا زمانی که همسر من واقعیت را گم کرد و شروع به تجربه دوباره زندگی ۲۵ سال پیشش کرد و من را رها کرد. آقای دنیرو یک بلا، یک طاعون است!
مریل استریپ: سطح تمرکز او به لایه استراتوسفر می رسد!
جودی فاستر: چیزی که بازی او را تکان‌دهنده و پیچیده می کند اینست که یک نقش، اول به ذهن او راه پیدا نمی کند. بلکه پیش از آن، نقش در بندبند وجودش پخش می‌شود.
لئوناردو دی کاپریو: من از کار کردن با دنیرو چیزهای خیلی زیادی یاد گرفته‌ام. در یک صحنه ای قرار بود که همبازی او باشم، اما وسط راه دیدم که فقط ایستادم و در حال تماشایش هستم!
برایان دی پالما: دنیرو در استفاده از کاریزمای واقعی خودش و غوطه ور کردن آن در شخصیت فیلمنامه ای به قصد کاریزماتیک کردن آن شخصیت، روش خاص خودش را دارد. تقریباً هیچ بازیگر دیگری قادر به انجام این کار نیست.
پل شریدر: او تنها زمانی وجود دارد که در جلد فرد دیگری (در حال بازی نقش) باشد.
جو پشی: از بابی (رابرت دنیرو) همیشه تصویر مردی کنج نشین، تنها و وحشت زده نشان داده‌اند، اما او چنین آدمی نیست. خیلی از دلقک‌بازی هایش بین رفقایش است. او تقلید کردن و مسخره کردن را خیلی خوب بلد است.
اد نورتون: باب… فوق العاده است. او از آن دسته آدم هایی است که همیشه در اوج باقی می مانند. او تیزبین و جدی‌ست و بعد از تمام سال های فعالیتش به سطحی باورنکردنی از دیسیپلین در نوع نگاهش به بازیگری رسیده است.
ژان رنو: مردی زیرک، عمیق، کمی خشونت‌گرا و همچنین… لجوج و کج رفتار! مردی بسیار مرموز. او چیزی را به شما می‌دهد که فکر می کند نیاز داری و شما هم دقیقاً به همان چیزی می رسید که او در نهایت می خواهد.
بن استیلر: تمام فیلم «ملاقات با والدین» برای من، در کار کردن با دنیرو خلاصه شد. او مردی خونگرم، بامزه و شوخ طبع است که بچه هایش را عاشقانه دوست دارد. حس شوخ طبعی او فوق العاده است. نتیجه فیلم اصلا مهم نبود من فقط با خودم فکر کردم که به هیچ‌چیز دیگری اهمیت نمی‌دهم. فقط می خواهم با رابرت دنیرو کار کنم.
شان کانری: من از او خوشم می‌آید. در بیشتر بازیگران این تمایل وجود دارد که وقتی قرار است نقش یک آدم شرور را بازی کنند، حسی را به وجود بیاورند که در نهایت تماشاگر با خودش بگوید: زیاد از این یارو خوشم نیامد. اما دنیرو این کار را نمی کند.
