نقد و بررسی فیلم Run: یک داستان مهیج غم‌انگیز با ریتم آهسته

اخبار هنری :با توجه به تریلرهای Run «فرار»، احتمالا می‌دانستید فیلم جدید انیش چاگانتی (Aneesh Chaganty) یادآور پرونده دی‌دی بلانشارد است، جایی که دی‌دی یعنی مادر، دخترش جیپسی رُز را متقاعد کرده بود که از بیماری‌های مختلفی رنج می‌برد که در واقع توسط دی‌دی به وجود آمده‌ بودند. در حالی که این عنصر در فیلم Run وجود دارد، چاگانتی خیلی ماهرانه آن را به یک داستان هیجان‌انگیز فرار تبدیل کرده ‌است (چون ماجرای پرونده بلانشارد به صورت کامل در مستند Mommy Dead and Dearest و سریال The Act بررسی شده بود). Run یک فیلم هیجان‌انگیز با لحنی غمگین است، چون مادر و دختر به دام جنون گرفتار شده‌اند، و سارا پلسون (Sarah Paulson) و کیرا آلن (Kiera Allen) این دو نقش را به بهترین شکل به تصویر می‌کشند.

کلوئی شرمن (آلن) از بیماری‌های مختلفی از جمله دیابت، آریتمی قلب، آسم و فلج موضعی رنج می‌برد. زندگی او به مادرش دایان (پلسون) وابسته است، اما کلوئی دوست دارد از خانه بیرون برود و زندگی خودش را شروع کند، در حالی که منتظر نامه قبولی در دانشگاه است. با این حال، وقتی کلوئی به دنبال نامه پذیرش در دانشگاه می‌گردد، به این شک می‌کند که دارو و اطلاعاتی که مادرش در اختیار او می‌گذارد آنطور که به نظر می‌رسند نیستند. وقتی توهم بیماری کلوئی از بین می‌رود، او تلاش می‌کند از دست مادرش فرار کند چون می‌فهمد بیمار اصلی سرپرست او یعنی مادرش است.

همانطور که چاگانتی در فیلم قبلی خودش Searching «جستجو» نشان داد، او کنترل زیادی روی لحن و ریتم فیلمش دارد، و این مهارت‌ها در اینجا به او کمک می‌کنند، جایی که قادر است بدون از دست دادن حس فقدان و ناراحتی تنش داستان را حفظ کند. ترکیب ریتم یک داستان مهیج با مالیخولیا کاری غیرعادی و دشوار است، اما چاگانتی آن را در اینجا به کار انداخته و هرگز دایان را به عنوان یک هیولای زشت به تصویر نمی‌کشد، اگرچه اقدامات او وحشتناک هستند. با قرار دادن تمرکز روی اندوه دی‌دی، ما هم از شخصیت اصلی می‌ترسیم و هم با او همدردی می‌کنیم.

Run وقتی در بهترین حالتش است که روی این لحظات عاطفی تکیه می‌کند، اما بیشتر این فیلم وابسته به موقعیت است. بخش زیادی از داستان پیرامون کلوئی است که تلاش می‌کند اطلاعات جدیدی پیدا کند یا فرار کند، در حالی که دایان در تلاش برای متوقف‌ کردن اوست. این منجر به برخی از لحظه‌های جالب فیلم می‌شود، جایی که کلوئی معلول در حال خزیدن روی پشت‌بام است و یا تلاش می‌کند با یک داروخانه تماس بگیرد که مادرش را نمی‌شناسد، اما کشش دراماتیک فیلم از تعامل بین شخصیت‌ها به جای تلاش‌های کلوئی برای فرار ناشی می‌شود که اگرچه سرگرم‌کننده هستند، اما در زمانی که پلسون و آلن در صحنه حضور دارند این صحنه‌ها جذابیت احساسی کافی را ندارند.

Run از آن فیلم‌های هیجان‌انگیز معمولی که انتظارش را دارید نیست. پلسون و آلن فوق‌العاده هستند، و همیشه بار احساسی فیلم را بالا نگه می‌دارند، حتی وقتی که داستان شروع به تاریک و پیچیده شدن می‌کند. کنایه حیرت‌انگیز و جذاب Run این است که فیلم‌های مهیج تمایل به خلق شکلی از فرار دارند، و داستان این فیلم کاملا درباره تلاش برای فرار است. با این حال، تنها چیزی که Run نمی‌تواند از آن فرار کند، اندوه طاقت‌فرسای یک رابطه شکست‌خورده است که بر پایه دروغ بنا شده‌ است.