اخبار هنری :
ملانصرالدین در خیابان لاله زار قدم می زد و اشک حسرت از دیده روان می کرد.
هر سینمای تعطیل شده ای را که در خیابان می دید،سری تکان می داد و آهی می کشید.آن قدر سرش را تکان داد که نگران حالش شدم.گفتم نکند مثل من دچار آرتروز شده و گردن شکستگی نصیبش شود.
خواستم از ادامه پیاده روی در خیابان لاله زار پرپر شده پشیمانش کنم تا حالش از این بدتر نشود.
هر بار که تلاش می کردم، دست ردی محکم بر سینه ام می زد.می دانست از سر دلسوزی عمل می کنم،اما دوست نداشت او را از کاری منع کنم.
تمام خیابان لاله زار را طی کرد،سر تکان داد و اشک ریخت.مردمی نیز که او را می شناختند دورش حلقه زده و با او همدردی می کردند.
وقتی به انتهای خیابان رسیدیم،دستی به چشمان خیس خود کشید و گفت: برویم.
در میانه راه از او پرسیدم:سر تکان دادن تان برای تعطیلی سینما ها بود یا دلیل دیگری داشت؟
گفت:هیچ سر تکان دادنی بی حکمت نیست.
گفتم: حکمت آن را بیان کنید تا من و دیگر طرفداران تان بیش از این در خماری نمانده و درسی نیز از شما بگیریم که چراغ راه مان باشد.
گفت: سر تکان دادن من از روی حسرت بود.
پرسیدم: چه حسرتی؟
گفت: مدیران سینمایی کاربلد ما که با طرح ها و برنامه های مختلف و کارشناسایی شده ،چنین توانی دارند تا سینماها را یکی یکی و با سرعت تمام به تعطیلی بکشانند،کاش این توان را صرف حفظ کردن آنها انجام می دادند،اگر چنین می شد،امروز بر بالای قله سینمای جهان قرار داشتیم!
حمید تورانپور
