اخبار هنری : ملت عجیبی هستیم،بیش از آنکه به زندگان اهمیت دهیم،مردگان را مهم دانسته و از آنان می گوییم و می نویسیم.بسیاری از زندگان بوده و هستند که باید در زمان حیات شان از آنان تجلیل و قدرشان دانسته می شد،اما چنین نشد،ولی به محض آنکه از دنیا رفتند و دست شان از همه چیز کوتاه شد،به دست و پا افتادیم و می افتیم تا برای شان مراسم بزرگداشت گرفته و بگیریم تا یادشان را گرامی داشته و بداریم!اگر این افراد نزد مدیران و مردم مهم و قابل احترام هستند،چرا در زمان حیات قدرشان را ندانسته و حالی از آنان نمی پرسند؟چرا باید پس از مرگ به بازماندگان شان تسلی خاطر دهند؟اگر در زمان حیات به خودشان تسلی خاطر می دادند بهتر نبود؟
بسیاری از این مردان و زنان،هرچند که نام بزرگی داشتند و دارند،اما از هر جهت در مضیقه بودند و هستند و در بیماری و نداری دست و پا زدند و می زنند.چه تقدیر و تجلیلی از آن بالاتر که هنگام گرفتاری یادشان کنیم و دست شان را بگیریم؟چرا خودشان نباید شاهد این قدردانی ها باشند؟
این افراد، شاخص های اجتماع بودند و هستند.به گردن کشور،مدیران و مردم حق داشته و دارند.کسانی بوده و هستند که می توانستند و می توانند جامعه را به سمت صلاح برده و ببرند.توانایی داشتند و دارند تا به تن جوانان مستعد وطن قبای دانش،هنر و ادب بپوشانند.اخلاق را به آنان آموخته و راه را از چاه برای شان تشخیص دهند.
حیف که مدیران و مردم،حتی جوامع دانشگاهی چنین نکرده و قدر بزرگان،دانشمندان،هنرمندان و ادیبان ریش سفید مملکت را ندانسته و نمی دانند.اگر می دانستند،ادیب اش در آسایشگاه سالمندان و هنرمنداش در عزلت نمی ماندند و در غربت نمی مردند.
پیران صاحب نظر و راه بلد را خانه نشین یا ساکن گورستان کردیم تا نسل های آینده، بدون پشتوانه در جاده های تاریک و سنگلاخ زندگی گام برداشته،بیراهه رفته و در چاه غفلت بیفتند!
بهتر نیست به جای اینکه یادها را زنده کنیم، زنده ها را یاد کنیم.
سیدرضا اورنگ
