دلیا اونگورانو

اخبار هنری :

ـــ زمان بازیافته ــ سینما و ادبیات جهان 2021 ــ ترجمه صالح نجفی

ـــ در فیلم آینهٔ آندری تارکفسکی دو صحنه هست حاوی الگوی مادیِ تصور مارسل پروست از اشیاء؛ از دید پروست، اشیاء به دریچه‌های افقی، دریچه‌های خوابیده در کف یا سقفِ اتاق، و دروازه‌هایی می‌مانند که هم به گذشته باز می‌شوند هم به آینده. در دو صحنۀ مورد نظر، سه نسل گرد هم می‌آیند ــ آرسنی، پدر، که در 1936 خانواده را ترک گفته بود؛ الکسی، پسر، که فیلمساز می‌شود؛ و پسرش، ایگنات. این دو صحنه می‌خواهند، به سان پروست، نشان دهند مرگ چگونه امری بی‌اهمیت و علی‌السویه می‌شود. همچنانکه سِنِکا (که تارکفسکی در دفتر خاطراتش از او نقل می‌کند) می‌نویسد، مرگ نه پایان زندگی بلکه فقط وقفه‌ای در جریان سیّال زمان است تا گذشته باز زنده شود. آندری تارکفسکی در شعر پدرش تصویری یافت که برگشت‌ناپذیربودنِ زمان را مغلوب می‌سازد و آن شعر را به یکی از اصل‌های ساختاربخش فیلم‌هایش بدل کرد.