اخبار هنری : ـسالروز مرگ اگزیستانسیالیسم در سینما ــ 30 ژوئیه سالروز درگذشت میکل‌آنجلو آنتونیونی و اینگمار برگمان
این دو در یک روز فوت کردند و از خودمان همان سؤالی را می‌پرسیم که در خاتمه فیلم‌هایشان می‌پرسیدیم: معنای این اتفاق چیست؟ اصلا معنایی دارد؟ یا این فقط زندگی است و مرگ و دیگر هیچ؟ در همین مشترک بودند: بیشتر سؤال مطرح می‌کردند تا پاسخ دهند. شیوه آنها یکی نبود؛ برگمان شیفته کلوزآپ بود و آنتونیونی شیفته نماهای بلند. نثرشان فرق می‌کرد؛ برگمان شیفته مونولوگ بود و آنتونیونی مجنون سکوت. یکی تحت‌تاثیر استریندبرگ بود و دیگری کامو. به هیچ وجه نمی‌شود فیلم‌های آنها را با هم اشتباه گرفت.
برگمان در خودزندگینامه‌اش نوشت که آنتونیونی را ملالتش خفه کرد.
برگمان تنها دغدغه‌اش مقوله خدا است، آنتونیونی این جمله را در مصاحبه با تلگراف لندن گفته بود، انگار خودش اصلا علاقه‌ای به زیر و رو کردن معماهای معنوی نداشت.
اما آنچه در فیلم‌هایشان مشترک بود درد نابی بود که ریشه در غم هستی‌گرایانه داشت. برگمان دوربینش را مثل یک خنجر حرکت می‌داد و آنتونیونی مثل تیغ جراحی.
