اخبار هنری : در انتهای فیلم «جویبارهای عشقِ» جان کاساوتیس، رابرت هارمن، با بازی خودِ کاساوتیس، در پنجره شیروانی خانه‌اش که قطرات باران از آن می‌چکد به چشم می‌خورد. رابرت در حالیکه مستقیما به سمت دوربین نگاه می‌کند، کلاه حصیری گشاد خود را برمی‌دارد، به نشانه خداحافظی دست تکان می‌دهد و بعد، انگار که بخواهد از صحنه خارج شود، از قاب تصویر بیرون می‌رود. در این واپسین صحنه، احساسی شدید از فرسودگی موج می‌زند. تن رابرت که گرفتار امواج مستی شده، اکنون خالی و سرگردان به نظر می‌رسد. دست تکان دادنش به نشانه خداحافظی با دوربین، می‌تواند همچون ژستی از بدرود با خواهرش سارا ــ با بازی همسر کاساوتیس، جنا رولندز ــ نیز در نظر گرفته شود… برای آنهایی که با تاریخچه حرفه کاساوتیس و شیوه فیلمسازی او آشنایی دارند، این ژست بدرود، اشاره به دامنه‌ای از معناها و دلالت‌های ممکن دیگر دارد که ورای لایه‌های رواییِ دربرداره فیلم، طنین‌انداز می‌شود. به دلیل وضعیت وخیم سلامتی کاساوتیس در آن زمان و مشکلات دائمی پیدا کردن سرمایه برای فیلم‌هایش، تردیدی نیست که وقتی شروع به ساختن «جویبارهای عشق» کرد، به خوبی می‌دانست که این آخرین فیلم او خواهد بود. از این‌رو دست تکان دادنش با دوربین، می‌تواند به عنوان خداحافظی با فیلمسازی هم برداشت شود، تعظیم نهایی برای تماشاچیان که یادآور تعظیم بازیگران در انتهای فیلم قبلی او، «شب افتتاح» هم هست. با مشاهده بدرود نهایی، بیننده همچنین با این حقیقت مواجه می‌گردد که جهت این بدرود به طرف جنا رولندز هم هست، به علاوه، اشاره‌ای است به سرآمدن یک همیاری سینمایی منحصر به فرد.
جرج کوواروس ـ ترجمه بشیر سیاح ــ کتاب جان کاساوتیس
