نقد و بررسی فیلم Locked Down: فیلمی عجیب برای دورانی عجیب و غریب

توصیف سال گذشته غیرممکن است چون ما هنوز در حال دست‌وپنجه نرم کردن با آن هستیم. اینکه بگوییم: وای، چه دوران عجیبی بود! اصلا درست نیست، چون این شرایط عجیب و غریب هنوز به پایان نرسیده است. شاید حالا در دوران اوج این بحران نباشیم، اما هنوز هم دست از سر ما برنداشته، و در حالی که مثل گذشته در قرنطینه نیستیم، هنوز اوضاع به حالت عادی برنگشته اما بسیاری از مردم با تصور اینکه اوضاع عادی شده بدون توجه به پروتکل‌های بهداشتی به زندگی خود ادامه می‌دهند. بنابراین پخش فیلمی به نام Locked Down «خانه نشینی» با توجه به اینکه کمتر از یکسال از آغاز این شرایط گذشته و ساخت آن به شکل ترکیبی از یک درام رمانتیک شخصیت‌محور و یک فیلم سرقتی متفاوت تصمیم ناخوشایندی است. و اگر ایجاد این حس ناخوشایندی همان چیزی است که کارگردان داگ لیمان (Doug Liman) و نویسنده استیون نایت (Steven Knight) به دنبالش بوده‌اند، پس قطعا موفق شده‌اند. در نقد و بررسی فیلم Locked Down با آریامووی همراه باشید …

پس از ده سال زندگی، رابطه پکستون (چیویتل اجیوفور (Chiwetel Ejiofor)) و لیندا (ان هتوی (Anne Hathaway)) در حال از هم پاشیدن است. آن‌ها وقتی جوان و سرکش بودند با هم دوست شدند، اما پکستون حالا دچار مشکلات عصبی شده، در حالی که لیندا حالا مدیر اجرایی یک شرکت است و نمی‌تواند رفتارهایی که مجبور است برای حفظ شغلش انجام دهد را تحمل کند. با این حال، آن‌ها نمی‌توانند از هم جدا شوند، چون انگلستان به علت بحران کرونا قرنطینه شده است. در همین حین که رابطه آن‌ها با هم بدتر می‌شود، وظیفه جابجایی یک محموله باارزش به پکستون سپرده می‌شود. اتفاقا این محموله متعلق به شرکت لیندا است و در آن یک الماس ۳ میلیون دلاری هم قرار دارد. هیچ‌کس در شرکت لیندا نمی‌داند که او و پکستون با هم رابطه دارند، پس این دو تصمیم می‌گیرند الماس را بدزدند، که باعث می‌شود رابطه آن‌ها دوباره بهتر شود.

به نوعی Locked Down مثل یک فیلم واقعی به نظر نمی‌رسد. مشخص است که این فیلم در طول همه‌گیری کرونا با رعایت پروتکل‌های بهداشتی فیلمبرداری شده، و از ترکیبی عجیب از فیلم‌های به صورت حرفه‌ای فیلمبرداری‌شده در کنار تماس‌های زوم برای تقریبا همه شخصیت‌های نقش مکمل (بن کینگزلی، میندی کالینگ و …) استفاده می‌کند. اما بیشتر اتفاقات در خانه لیندا و پکستون جریان دارد، و این ساده بودن باعث می‌شود Locked Down مثل یک فیلم دانشجویی با حضور بازیگران مشهور به نظر بیاید.

این فقط یکی از جنبه‌هایی است که به طور پیوسته تعادل بیننده را به هم می‌زند، اما ما فرض می‌کنیم ایجاد این حس ناخوشایند در مخاطب دقیقا همان چیزی است که کارگردان به دنبالش بوده است. یادتان می‌آید که در فروردین و اردیبهشت امسال زمان از دستمان در رفته بود و نمی‌دانستیم در چه روزی هستیم؟ زندگی ما واقعا مختل شده بود، ارتباط‌ها قطع شده بود، و با این حال Locked Down فیلمی درباره تلاش برای بهبود یک رابطه آسیب‌دیده است. در این بین، نایت به پکستون و لیندا مونولوگ‌هایی داده تا درباره اتفاقات کوچک در زندگی و یا اینکه چه احساسی نسبت به یکدیگر دارند و چه اتفاقی برای زندگی‌شان افتاده ‌است صحبت کنند.

با توجه به اینکه این فیلم توسط HBO Max پخش شده است، شاید خیلی‌ها Locked Down را کامل تماشا نکنند، چون تا اواسط فیلم خبری از سرقت نیست. تا آن لحظه، این فیلم بیشتر یک درام رابطه‌محور است، و در حالی که اجیوفور و هتوی خیلی عالی نقش خود را بازی می‌کنند، لحن فیلم خیلی آشفته است که در ابتدا خوشایند نیست، اما سپس شرایطی را به یادمان می‌آورد که اولین بار در قرنطینه تجربه کردیم و سپس این رویکرد منطقی‌تر به نظر می‌رسد. این فیلم بیشتر از اینکه به شرایط قرنطینه بپردازد، لذت‌های ساده فیلم‌های سرقتی را با ساختار، نقشه‌ها و نتیجه نهایی ارائه می‌دهد – تمام چیزهایی که به دلیل بحران کرونا از آن‌ها محروم شده بودیم.

با این حال، در این فیلم توجه زیادی به کووید نشده است. این بیماری مرگبار که تقریبا منجر به مرگ بیش از دو میلیون نفر در سراسر جهان شده ‌است، اهمیت کمی در این فیلم دارد، انگار ما به جای یک بیماری وحشتناک به دلیل یک بلای آسمانی خانه‌نشین شده‌ایم. البته به سرویس سلامت همگانی و اهمیت پوشیدن ماسک اشاره می‌شود، اما در Locked Down جایی برای تأکید بیشتر روی این بیماری از نظر تلفات زیاد و عدم امکان سوگواری به منظور رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی وجود ندارد. این فیلم درباره اشتیاق برای بازگشت به ثبات و زندگی عادی پس از یک آشوب است، اما اشاره زیادی به این آشوب نمی‌کند. به هر حال جدا کردن قرنطینه از ویروس کشنده‌ای که باعث این قرنطینه شده تصمیم درستی نیست.

با وجود این اشتباهات، من تا حدودی Locked Down را تحسین می‌کنم. ما همه در حال تلاش هستیم تا دنیایی که توسط کووید ویران شده‌ را درک کنیم، و اولین فیلم‌هایی که در این شرایط منتشر می‌شوند حتما مورد انتقاد قرار می‌گیرند. این احتمالا بزرگ‌ترین مشکل Locked Down است: این فیلم تلاش می‌کند به شرایطی که هنوز در آن هستیم نگاهی دوباره داشته باشد، و فقط می‌تواند تلاشش را به شکل اشتیاق برای بازگشت به شرایط عادی به تصویر بکشد. من تلاش‌های Locked Down را تحسین می‌کنم، حتی اگر با روش‌های انجام آن‌ها مخالف باشم.