اخبار هنری: سینمای ایران مدت هاست که به دست انداز افتاده و از چاله ای بیرون نیامده ، در چاهی سرنگون می شود. دلایل زیادی برای ضعف مدام سینمای ایران وجود دارد،اما بی شک بزرگ ترین علت،بی حساب و کتاب بودن این عرصه است.هرکسی به دلخواه خود عمل کرده و ساز خویش را می زند. سال هاست که سینمای ایران به خاطر دشمنی کینه ورزان و ندانم کاری نامدیران مانند مرغ سرکنده دست و پا می زند،اماعجیب اینکه،نه تنها کسی به فریادش نمی رسد،بلکه با نیز لگد بر سر و صورت اش می زنند تا هرچه زودتر از پا بیفتد و جان بکند!
زمانی که تهیه کنندگان کاربلد و صاحب سرمایه در سینمای ایران فعالیت می کردند،همه چیز حساب و کتاب داشت و چرخ این هنر-صنعت بر مداری که باید بچرخد می چرخید.وقتی تهیه کننده ای از سرمایه خودش خرج فیلم کند یا از کسی قرض گرفته یا از بانک ها وام بگیرد، چون مسوولیت همه چیز را بر عهده دارد و متعهد است که وام بانک و قرض مردم را بپردازد،تمام سعی خود را به کار می گیرد تا محصولی تولید کند که جوابگوی دخل و خرجش باشد.تمام دغدغه اش تولید و موفقیت فیلم است.روز و شب تلاش می کند تا کار به انجام برسد.
امروز،متاسفانه به خاطر خاصه خرجی برخی از ارگان ها و نهادهای دولتی که بیت المال مردم را بی حساب و کتاب خرج می کنند.بعضی از تهیه کنندگان فرصت طلب که عرق و عشقی به سینما نداشته و تنها دغدغه پر کردن جیب خود و حساب های بانکی شان را دارند،با لطایف الحیل یا پادرمیانی آشنایان ذی نفوذ،پروژه هایی با بودجه کلان از این ارگان ها و نهاد های دولتی می گیرند تا در ظاهر محصول خوبی را تحویل متولی کار دهند،اما چنین نمی کنند و بیش از آنچه را که باید خرج فیلم کنند،به حساب خویش واریز کرده و اسنادی صوری را نیز تحویل می دهند.وقتی متولیان امر چشم باز می کنند،می بینند که از این سرمایه گذاری کلان،نه نفع مادی برده اند و نه معنوی! بدون حسابرسی موشکافانه و حساب و کتاب درست،با تهیه کننده مربوطه تسویه حساب می کنند و با سلام و صلوات با او خداحافظی می کنند تا پروژه بعد!
برخی از تهیه کنندگان زرنگ نیز،وقتی سرمایه داری غیر دولتی می خواهد برای رضای دلش یا تطهیر اموالش در سینما سرمایه گذاری کند،برایش دامی چند میلیاردی پهن کرده و تا آنجا که می توانند آن را گسترده می کنند تا به سودی که می خواهند برسند.متاسفانه این اتفاق بارها تکرار شده و می شود،اما سرمایه دارانی که در بخش خصوصی جولان می دادند و در کار اصلی خویش ماهر بودند و یگانه دهر،مانند یک کودک ساده دل در این عرصه فریب می خورند و سرمایه شان به باد می رود،بدون اینکه چیزی به دست آورند.عجیب است که این سرمایه داران کارکشته که در کار اصلی خود،چندین وکیل و کارشناس کاربلد را به استخدام در می آورند تا آنان حواس شان باشد که سرمایه اش آسیب ندیده یا مغبون نشود،در عرصه سینما مشاورانی را دور خود جمع می کنند که سرمایه های شان را به باد داده و حسابی مغبون شان کند!
این اتفاق نامبارک فقط دو دلیل دارد،یا مدیران ارگان ها و نهادهای دولتی و سرمایه گذاران بخش خصوصی،سوار بر کار نیستند یا سوار کار هستند و به هر دلیل دوست دارند مغبون بشوند!
طبیعی است وقتی تهیه کننده ای از جیب خودش سرمایه ای خرج فیلم نکرده و از پول بیت المال یا حساب بخش خصوصی برداشت می کند،اصلا برایش مهم نیست که فیلم تولید شده کیفیت لازم را دارد یا ندارد؟اکران می شود یا نمی شود؟مخاطب از آن استقبال می کند یا نمی کند؟ دخل و خرجش یکی می شود یا نمی شود؟برای همین در قصر لاکچری خویش می نشیند و با پیژامه راه راه مدام صفرهای حساب بانکی اش را چک می کند!
ارگان ها و نهادهای دولتی و سرمایه گذاران بخش خصوصی چرا از این نوع تهیه کنندگان بازخواست نکرده و هزینه ای را که بر آنها تحمیل شده را حسابرسی نمی کنند؟چرا هر سند و فاکتوری را که می دهند،چشم بسته می پذیرند؟چرا استعلام نمی کنند؟چرا یک تیم خبره را مامور نمی کنند تا مو را از ماست بیرون بکشند؟
یک نهاد ثروتمند دولتی تا کنون میلیاردها میلیارد پول مردم را به تهیه کنندگانی که دلش خواسته داده است،بدون اینکه کوچک ترین نفع مالی یا معنوی ببرد.اغلب این پول ها به حساب این نهاد برنگشته است!
هرکس از این نهاد پول می گیرد، الزامی ندیده که حداقل اصل پول را برگرداند!هیچ حساب و کتابی هم در میان نیست تا خاطی را تحویل مراجع قانونی دهد!
تمام ارگان ها و نهادهای دولتی و حتی بخش خصوصی باید بی حساب و کتاب بودجه در اختیار کسی قرار ندهند.به هرکه سرمایه می دهند باید با یک تیم کارشناس تا ریال آخر آن را حساب کنند.
سیدرضا اورنگ
