هیچ‌چیز بکر و بدیعی نداریم. از هرجا که می‌بینید مایه‌ی الهام‌تان می‌شود یا قوه‌ی تخیل‌تان را تحریک می‌کند بدزدید. همه‌چیز را ببلعید، فیلم‌های قدیمی، فیلم‌های جدید، موسیقی، کتاب‌ها، نقاشی‌ها، عکس‌ها، شعرها، رویاها، گپ و گفت‌های تصادفی، معماری، پل‌ها، علایم راهنمایی-رانندگی، درخت‌ها، ابرها، جسم‌های ساخته شده از آب و نور و سایه‌ها. فقط چیزهایی را برای دزدی گلچین کنید که مستقیم با جان‌تان حرف می‌زنند. اگر اینطور عمل کنید، کارتان (و دزدی‌تان) اصیل خواهد بود. اصالت به همه‌ی دنیا می‌ارزد؛ بکربودن وجود خارجی ندارد. بیهوده زحمت نکشید که دزدی‌تان را مخفی کنید ــ اگر احساس می‌کنید از دزدی‌تان راضی هستید به آن ببالید. به هر تقدیر، این گفته‌ی ژان-لوک گدار همیشه آویزه‌ی گوش‌تان باشد: «مهم جایی نیست که چیزها را از آنجا برداشته‌اید ــ مهم جایی است که آنها را به آنجا می‌برید.»
ــ مجله‌ی مووی مِیکِر ــ شماره‌ی 53 ــ ژانویه‌ی 2004 ــ ترجمه صالح نجفی
