اخبار هنری :
آنجلا فرانکس ــ ترجمه صالح نجفی
آندریا لانگ چو، نویسندۀ آمریکایی که مذکر به دنیا آمد در مقاله‌ای که در 2018 در نیویورک تایمز منتشر شد توضیح داد که چرا خواستار عمل جراحی اساسیی شد که اندام‌های تناسلی مصنوعی مؤنث در بدنش کار گذاشت. چو تازه تخمدان‌برداری کرده بود و استروژن مصرف می‌کرد. چو در آن مقاله نوشت: پنجشنبۀ بعد، صاحب واژن خواهم شد. جراحی حدود شش ساعت طول خواهد کشید و دورۀ نقاهت دستکم سه ماه. تا روزی که بمیرم، بدنم آن واژن را به چشم یک زخم خواهد نگریست؛ در نتیجه، حفظ آن در گرو توجه و مراقبت مرتب و دردناک خواهد بود. این چیزی است که می‌خواهم، ولی هیچ تضمینی نیست که این کار مرا شادتر کند. راستش، توقع هم ندارم. این بی‌تضمینی ارادۀ مرا سست نمی‌کند…
چو در برابر میل خویش تا به این حد منفعل است؟ چرا با تمام وجود چیزی را می‌خواهد که توقع ندارد برایش شادی به ارمغان آورد؟ برای روشن‌تر شدن واقعیت غریبِ میل در دنیای معاصر، می‌توان از کسی مشاوره گرفت که اصلاً انتظارش را نداریم: ژیل دلوز فیلسوف، نظریه‌پرداز رند و زیرک صحنۀ جاری.
