اخبار هنری : فیلم «تعارض» با اینکه اولین تجربهی لطفی در زمینهی فیلمسازی به حساب نمیآید اما به دلیل اینکه فیلم قبلیاش، پروانهی ویدیویی داشته، «تعارض» در بخش فیلمهای اول جشنواره امسال قرار گرفته است. فیلم، ریسک به خرج داده و تصاویری غیرمعمول در سینمای ایران را نشان میدهد. دوربین در سراسر فیلم، در جایِ دوربین مداربسته قرار گرفته و به مخاطب اجازهی حضور مخفیانه در همهجای جهانِ شخصیت حتی در اتاقخواب را میدهد. فیلم به استثنای پایانش، روایتی منطقی در پیش میگیرد. فیلم به غیر از اتکا به دوربینِ نامعمولِ خود، به شدت به بازی رضا بهبودی نیز متکی است. شخصیت رضا تمدن که بهبودی آن را بازی میکند، با اعتراف به پلیس، روانکاو، مخاطب نامعلوم و هر کسی که فیلم را میبیند، کنارهگویی میکند. بهحدی این کنارهگوییها زیاد میشوند که به موتیف مورد استفاده کارگردان تبدیل میشوند. روایتی از زندگیِ شخصی تنها، که درگیر مراحل روانکاوی است، تکیهی اصلی فیلم است. فیلمنامه، دو خط روایی مختلف را بیآنکه مخاطب متوجه گردد، پیش میبرد و در یک سوم انتهایی گره از خطوط روایی میگشاید. دو دنیایی که فیلمنامهنویس و کارگردان برمبنای اختلال روانی شخصیت طراحی کردهاند در انتها دچار شکست میشود. در آخر فیلم، روایتها شکسته میشوند و فیلم درگیر یک چرخهی تسلسل باطل در روایت میشود. به نظرم همین چرخهی تسلسل انتهای فیلم، اضافی است، زیرا منطق روایی فیلم را کاملا شکسته است. نام قبلی فیلم یعنی «ریسِت» به نظر عنوان بهتری برای فیلم است، زیرا هر بار روایت، شخصیت، اتفاقات پیرامونی و غیره ریسِت میشود. حتی شخصیت رضا تمدن هم هر بار با بیان جملهی «من رضا تمدن هستم یا بهتر بگم رضا تمدن حیدرآبادی…» به این ریسِت شدن روایت، صحه میگذارد. با اینکه تعارض در فیلم دیده میشود اما به نظر همهچیز، ریسِت میشود. هر چه بیشتر از فیلم گذشت، سالن از تماشاگران فیلم خالی و خالیتر شد. این نشان میدهد که فیلم نتوانسته با مخاطبانش همراه شود. «تعارض» فیلمی کمپرسوناژ با تصاویری سیاه و سفید است که از هماکنون میتوان فهمید که در سبد اکران عمومی جایی نخواهد داشت و احتمالا به دلیل تجربههایی غیرمعمول، در گروه هنر و تجربه اکران خواهد شد.
محمدرضا رسولی