اخبار هنری:
ـ پاره‌ای از جستار فلسفۀ تحریر ــ ترجمۀ صالح نجفی
ــ خیلی‌وقت‌ها به این موضوع فکر کرده‌ام که چقدر جالب می‌شد اگر مقاله‌ای در مجله‌ای درمی‌آمد که نویسنده‌اش می‌خواست ــ یعنی، می‌توانست ــ فرایندهایی را مو به مو وصف کند که یکی از نوشته‌هایش با طیِ آنها به‌صورت کامل نهایی خود رسیده است. چرا هیچ‌گاه چنین مقاله‌ای به جهانیان عرضه نشده است؟ من که جواب این سؤال را نمی‌دانم ولی شاید غرور بیجای نویسندگان از هر علّت دیگری بهتر توضیح دهد که چرا تاکنون چیزی در این باب منتشر نکرده است. بیشتر نویسندگان ــ بویژه شاعران ــ ترجیح می‌دهند خوانندگان گمان برند کارهایشان را به لطف نوعی جنونِ آنیِ ناب ــ شهودی وجدآور ــ نوشته‌اند و چندش‌شان می‌شود از اینکه اجازه دهند خوانندگان دزدکی پشت صحنه را دید بزنند و به خامی‌ها و دودلی‌های فکری پیچ‌واپیچ نویسنده نظر اندازند ــ به مقاصد حقیقی که فقط در واپسین دم حاصل می‌شود ــ به بارقه‌های بی‌شمارِ ایده که هنوز به بلوغ کامل نرسیده‌اند ــ به خیال‌بافی‌های به فرجام رسیده که چون مهارناشدنی می‌نمایند از روی نومیدی واپس رانده شده‌اند ــ به گزینش‌ها و کنارگذاشتن‌های احتیاط‌آمیز ــ به حذف و اضافه‌های دردناک ــ در یک کلام، به چرخ‌ها و چرخ‌دنده‌ها ــ طناب و قرقرۀ صحنه‌گردانی ــ نردبان‌های تاشو و دریچه‌های خوابیده در کف ــ پرهای انتهای پیکان‌ها، رنگ قرمز و وصله‌های سیاه که در نود و نه درصد موارد وسایل صحنۀ بازیگران دوروی ادبی را تشکیل می‌دهند.
