اخبار هنری : بوریس کارلوف احتمالاً از معدود ستارگان تاریخ سینماست که در سنین میانسالی به شهرت رسید. او پس از ۱۵ سال ایفای نقش‌های کوتاه غالباً منفی، سرانجام در ۴۵ سالگی با ۶۵اُمین فیلم‌اش، فرانکشتاین (۱۹۳۱) بدل به آیکونی جدایی‌ناپذیر از سینمای وحشت شد. یک مخلوق درمانده و گرفتارآمده در کشمکش احساسات پیچیده که او نه توان بیان‌اشان را داشت و نه قدرت مهار ساختن‌اشان را. یک سال بعد از مخلوق فرانکشتاین، کارلوف ایفاگر نقش مومیایی شد. یک نقش ماندگار دیگر که شمایل او را به عنوان بازیگر نقش مردگان زنده در سینما جاودانه کرد.
مشهور است کارلوف در یک دوره‌ی تاریخی آن چنان پرطرفدار بود که برخی از هوادارانش گمان می‌کردند او حقیقتاً یک مُرده‌ی زنده است و از این رو می‌تواند پس از مرگ نیز بازیگری کند. چرا؟ به یک دلیل ساده، فیلم‌های آخر کارلوف چند فیلم کم‌هزینه‌ی مکزیکی بودند که مدت‌ها پس از مرگ او به ترتیب اکران شدند. به واقع کارلوف حتی چند سال پس از مرگش نیز مرتب بر روی پرده‌ی سینماها بود؛ یک مُرده‌ی زنده شده‌ی واقعی.
