اخبار هنری : بازسازی آثار فاخر یا مخاطب پسند سینما، سال هاست که در هالیوود و دیگر کشورهای صاحب سینما انجام گرفته و می گیرد. هرچند که فیلم های بازسازی شده ،هرگز نتوانسته اند به حد و اندازه اثر اصلی برسند، اما ایرادی هم نمی توان به آنها گرفت، زیرا می خواسته اند ادای دینی به استادان سینما داشته باشند.
فیلمسازانی که اقدام به بازسازی فیلم های مطرح جهان می کنند، به خوبی می دانند که هرگز نمی توانند فیلمی بهتر از اثر قبلی بسازند، اما از تلاش خود راضی هستند.
مطمئنا اگر فیلمی در تاریخ سینما جایگاه قابل اعتنایی نداشته باشد، فیلمسازی به خود زحمت نمی دهد تا آن را بازسازی کند.
برخی از فیلمسازان و تهیه کنندگان داخلی چند سالی است به بازسازی فیلم های ایرانی پیش از انقلاب روی آورده اند، اما به جای اینکه فیلم های قابل اعتنای تاریخ سینمای ایران را بازسازی کنند، متاسفانه فیلم هایی را برای بازسازی انتخاب کرده و می کنند که اصل شان حرفی برای گفتن نداشت، وای به حال فرع شان!
این عادت برخی را فیلمسازان ایرانی است که همیشه بر خلاف جهت رودخانه سینمای جهان شنا کنند.
کپی برداری ناشیانه از روی فیلم هایی که لقب آبگوشتی را با خود یدک می کشند، به چه کار سینمای ایران می آید؟! آیا این عمل، سینمای ما را به سمت جلو می برد یا دچار واپسگرایی می کند؟
کپی کاری ناشیانه از روی فیلم های بی ارزش یا کم ارزش، نشان دهنده این است که تهیه کنندگان و کارگردانان این نوع فیلم ها از ساخت فیلم خوب یا حتی متوسط عاجز هستند و در وجود آنان اثری از عنصری به نام ابتکار وجود ندارد.
با وجود این همه داستان و سوژه بکر که در ایران پهناور وجود دارد، چه لزومی دارد سینماگران سراغ کپی کاری بروند؟ آن هم از روی آثاری که حتی نام فیلم هم نمی توان روی آنها گذارد!
سینمای قبل از انقلاب دارای آثاری قابل توجه است، چرا این فیلمسازان سراغ بازسازی این آثار نرفته و نمی روند؟ پاسخ به این سوال سخت نیست، توانایی این کار را نداشته و ندارند!
متاسفانه گاهی فیلمسازی که تصمیم گرفته یکی از فیلم های پیش از انقلاب را بازسازی کند، در رسانه ها آگهی منتشر می کند که دنبال بازیگری است که شبیه بازیگر فیلم مورد نظر او باشد! واقعا چه می شود گفت؟! سینمای ایران دارد به کجا می رود؟
درست نیست سینمای پیش از انقلاب را زیر سوال برد و قصد نگارنده نیز این نیست، زیرا فیلم های قابل اعتنایی در آن دوران ساخته شده اند که جایگاه خوبی در تاریخ سینمای ایران دارند. فیلمفارسی ها را هم نباید مورد تمسخر قرار داد، زیرا در آن زمان مخاطبان خودشان را داشتند.
حرف بر سر این است که چرا سینمای ایران به جای حرکت رو به جلو دچار واپسگرایی شده و به سوی قهقرا می رود؟! چرا سینماگران و مسوولان سینمایی در مقابل این عقبگرد نایستاده و نمی ایستند؟ با پدیده شوم واپسگرایی باید مقابله کرد، نه اینکه با آن مدارا یا خدای نکرده ههمراه شد.
متاسفانه برخی از رسانه های خاص و تعدادی معدود که به اشتباه نام خود را خبرنگار گذاشته اند از جریان واپسگرایی به شدت حمایت کرده و در رسانه های خود آن را تبلیغ می کنند. این عمل چه با منظور صورت گرفته باشد،چه بی منظور، خیانت به سینمای زخم خورده و به نفس نفس افتاده ایران است.
برخی از تهیه کنندگان مشخصی که سال هاست برای به قهقرا رفتن سینمای ایران تلاش می کنند، عده ای معدود را خام کرده اند تا در رسیدن به اهداف نامبارک شان آنان را همراهی کنند.
این عده باید بدانند که تهیه کنندگان، سینماگران و خبرنگاران اصیل و عاشق سینما هرگز نخواهند گذاشت واپسگرایان به اهداف ناپاک خود برسند.
کاش مسوولانی عاشق سینما نیز در سازمان سینمایی و نهادهای دیگر وجود داشت تا در مقابل دشمنان سینما و طرفداران قهقرا ایستاده و می ایستادند.
حمید تورانپور
